ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

33 εγώ, 32 η δεσποινίς. Στην Αθήνα εγώ, στην Κρήτη αυτή. Μόνοι και οι δύο. Μιλάμε ένα μήνα, γνωριζόμασταν από παλιά, κοντά 12 χρόνια. Ποτέ δεν είχαμε ιδιαίτερες σχέσεις, γνωστοί απλά. Έχουμε περάσει δύο τριήμερα μαζί, ενα εγώ στο σπίτι της και ένα αυτή στο δικό μου. Περνάμε φοβερά, υπάρχει έλξη, ενθουσιασμός, επικοινωνία, χημεία. Αισθητικά ταιριάζουμε, γενικώς υπάρχει το πράσινο φώς να θέλω να δώσω και να δώσει. Καλή αρχή λοιπόν. Έχοντας βγεί από μια μεγάλη σχέση κοντά ένα χρόνο τώρα, νιώθω ελεύθερος να εκφράζομαι σαν ερωτευμένος με σιγουριά, τη σκέφτομαι συνεχώς, δεν λέμε υπερβολές ούτε σχεδιάζουμε κάτι μακροπρόθεσμα. Απλά απολαμβάνουμε αυτό που συμβαίνει. Ξυπνάω προχτές και σαν να με τσίμπησε μύγα, άρχισε το μυαλό μου να σκέφτεται οτι οκ, περνάμε καλά και το ζούμε κλπ, όμως μια ανασφάλεια για τη λογική των πραγμάτων με έπιασε. Ο ένας Βορά, ο άλλη Νότο, ο καθένας τις δουλειές του... πόσα τριήμερα μπορούν να υπερκαλύψουν την απόσταση. Φοβάμαι οτι μάλλον δεν το έχω και πολύ με την απόσταση, καλός καλός ο καλοκαιρινός έρωτας, αλλά τελικά η λογική κερδίζει πάντα στο τέλος έτσι ; Δεν θέλω να το σκέφτομαι, ψιλοχαλιέμαι, αλλά μαζί της αλλάζει η διάθεση μου 180 μοίρες. ΠΦΦ !