ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι φοιτητρια ιατρικης. Μπηκα στη σχολη με κατατακτηριες εχοντας τελειωσει πρωτα μια αλλη σχετικη σχολη. Ειμαι σε σχεση εδω και 3 μηνες με εναν αντρα 4 χρονια μεγαλυτερο μου (ειμαι 25) και ειναι η πρωτη φορα στη ζωη μου που νιωθω οτι ταιριαζω τοσο με εναν ανθρωπο. Ειμαι ερωτευμενη, τον αγαπαω και κυριολεκτικα ευχομαι να περασω τη ζωη μου μαζι του,παρολο που ως ζευγαρι ειμαστε λιγο καιρο μαζι. Εξαλλου λενε πως αυτα τα νιωθεις οταν ερχονται. Αυτος ο ανθρωπος λοιπον εχοντας βγαλει μια αλλη σχολη που τον οδηγησε να κανει μια δουλεια που δεν τον ικανοποιει αποφασισε να κανει το βημα και να δωσει και αυτος για ιατρικη στην πολη που μενω (ειμαστε απο αποσταση) μιας και ανακαλυψε οτι το συγκεκριμενο επαγγελμα ειναι αυτο που θα ηθελε να κανει στη ζωη του. Το προβλημα ειναι οπως παντα οι γονεις μου,οι οποιοι παρεμπιπτοντως δεν ενεκριναν ποτε καμια σχεση μου εχοντας μια πληθωρα δικαιολογιων για το λογο που δεν ενεκριναν τον καθενα, κατακρινουν την συγκεκριμενη αποφαση. Ο λογος κατ'αυτους ειναι πως θεωρουν ανωριμο καποιος να αφησει μια δουλεια για σπουδες στα 29 και πως με την αποφαση του αυτη θεωρουν πως ουσιαστικα με μιμειται, οτι δηλαδη το κανει χωρις να το θελει μονο και μονο για να ειμαστε στο ιδιο "επιπεδο", στην ιδια πολη και παει λεγοντας. Κατι που γνωριζω πως δεν ισχυει. Το αγορι μου δεν τους εδωσε ποτε αφορμη να τον κακολογησουν, μου φερεται παντα αψογα, ειναι εξυπνος και αντικειμενικα ομορφος και πανω απο ολα ειμαι ευτυχισμενη μαζι του. Εν τελει ομως μαλλον η ηρεμια- ευτυχια των ανθρωπων με γονεις οι οποιοι πιστευουν πως κανεις δεν ειναι αξιος για τα παιδια τους ειναι αντικειμενικα αδυνατη.