ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ και ένα-δυο χρόνια σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μετακομίσω σε άλλη χώρα. Προς Καναδά μεριά, από εκεί έιμαι, εκεί έχω γεννηθεί και γενικά έχω όλα τα δικαιώματα που έχει ένας Καναδός πολίτης. Παρ' όλα αυτά, ακόμα δεν το έχω πάρει απόφαση, δεν το έχω τολμήσει. Δεν ξέρω, τι με κρατάει πίσω (ή μάλλον ξέρω, δεν θέλω να μείνω στους συγγενείς μου) ενώ δεν έχω κάτι σημαντικό, εκτός από τους γονείς μου και τα αδέρφια μου. Οι υπόλοιποι συγγενείς μου δεν με ενδιαφέρουν, φίλους, παρέες, σχέση κτλ, δεν έχω. Όλοι μου λένε πως αν βρίσκονταν στην θέση μου θα είχαν ήδη φύγει... πέρσυ. Λογικό, θα μου πείτε. Βέβαια σε κάποια άτομα που το έχω πει αυτό (για τους συγγενείς) μου έχουν πει να κοιτάξω την πάρτη μου, δηλαδή, να μείνω μαζί τους, τους πρώτους μήνες, να εργαστώ στο εστιατόριο τους, μέχρι να βρω κάτι δικό μου και αργότερα να νοικιάσω έναν δικό μου χώρο και πλέον δεν θα τους έχω τόσο μεγάλη ανάγκη όπως στην αρχή. Σίγουρα, κάπως έτσι το σκέφτομαι κι εγώ αυτό, αλλά δεν αντέχω και μόνο στην σκέψη ότι αυτούς τους πρώτους μήνες θα μένω μαζί τους και θα εργάζομαι γι' αυτούς. Ίσως είναι η θυσία που θα πρέπει να κάνω για να αποκτήσω επιτέλους μία αξιοπρεπή ζωή, γιατί η ζωή δεν στα έχει όλα έτοιμα, παρά μόνο σου δίνει κάποιες ευκαιρίες που πρέπει να αρπάξεις, οι οποίες ωστόσο θα έχουν και κάποιες συνέπειες, είτε φύγεις από το σπίτι σου/χώρα είτε όχι, τις συνέπειες θα τις υποστείς. Εκτός από αυτό, έχω και την δυνατότητα να πάω και στην Ολλανδια, όπου θα μείνω σε μία φιλική οικογένεια αλλά δυστυχώς και εκεί η σχέση μου με την φίλη μου έχει αλλάξει και δεν αισθάνομαι άνετα να μείνω μαζί τους (η φίλη μου τώρα είναι στην Ολλανδία δύο μήνες και δουλεύει σε ένα ελληνικό εστιατόριο), άσχετα αν οι θείοι της, μου έχουν πει πάρα πολλές φορές όποτε θέλω να έρχομαι, είτε για διακοπές, είτε να εγκατασταθώ. Το καλοκαίρι ήμουν Καναδά, έκανα όλες τις απαραίτητες ενέργειες που θα χρειαστώ σε περίπτωση μόνιμης εγκατάστασης (social insurance number, health card, id). Ωραία χώρα αλλά όχι σαν τις Ευρωπαϊκές. Αν πάω Καναδά, θα μείνω Toronto, εντυπωσιακό και λίγο τρομακτικό γιατί αισθανόμουν ότι ήμουν ένα μυρμήγκι ανάμεσα στους ουρανοξύστες και τους τεράστιους δρόμους. Από την άλλη, οι Ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και πόλεις, είναι πολύ πιο όμορφες, δεν συγκρίνονται. Δεν ξέρω, είμαι μπερδεμένη ακόμα. Είμαι 28 ετών, πιστεύετε πως έχω αργήσει πολύ; Γιατί σκέφτομαι πως αν πάω Καναδά, να πάω σε κάποιο κολλέγιο για καλύτερες προοπτικές, όπως με είχαν συμβουλέψει κάποια άτομα που γνώρισα εκεί. Τι θα κάνατε στην θέση μου; Κανένας που να βρίσκεται σε παρόμοια φάση με μένα; Χρειάζομαι συμβουλές και γνώμες. Ευχαριστώ!