2.2.2018 | 23:08
καποιες εξομολογησεις
Ειναι τοσο διαβολεμενα στοχευμενες για την περιπτωση μας που, εστω κι ετσι, αισθανομαι πως "συνομιλω" μαζι σου εδω μεσα, αφου εκει εξω δε γινεται πια. Συνεχισε ετσι, να συνεχισω κι εγω να ζω στη δικη μου ψευδαισθηση, για οσο αντεξει να σε θυμαται η μνημη μου. Με θυμασαι εσυ αραγε; Με σκεφτεσαι που και που; Εμενα παντως μου λειπουν τα ματια σου, το χαμογελο σου, ο,τι σε θυμιζει γενικως. Καποια που ηρθε κι εφυγε.
