ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει. Ίσως να είναι μια απλή φάση. Ίσως να είμαι εγώ γενικώς η παράξενη. Στα 27 μου χρόνια δεν έχω κάνει καμία σχέση και αυτό γιατί δεν έχω νιώσει ποτέ μου ερωτευμένη, τρελλαμένη με κάποιον. Ναι, με έχουν ενδιαφέρει ορισμένοι στο παρελθόν. Ο ενθουσιασμός μου όμως κρατάει πολύ λίγο οπότε μετά εξαφανίζομαι. Δεν βλέπω για ποιον λόγο να χαλάω τον χρόνο τον δικό μου, αλλά και του άλλου. Συνήθως όταν τους γνωρίζω καλύτερα τους βαριέμαι. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι οι άντρες με ξενερώνουν. Μου φαίνονται ρηχοί, κακόγουστοι, δειλοί και το χειρότερο προβλέψιμοι. Περνάω καλά μόνη, έχω φίλους, ασχολίες, δουλειά, τα ενδιαφέροντά μου. Και γενικά μου αρέσει να περνάω χρόνο με τον ευατό μου και να κάνω πράγματα που με γεμίζουν. Είμαι μοναχικός και κλειστός τύπος θα έλεγα. Σίγουρα όσο περνάει ο καιρός έχει αρχίζει να με φοβίζει η μοναξιά. Κάποια βράδια είναι πολύ δυσβάσταχτα. Μα πιο πολύ απ'οτιδήποτε θα με φόβιζε να ήμουν με κάποιον απλά για να συμβιβαστώ ή για να κοροϊδέψω τον εαυτό μου. Και το να μπαινοβγαίνω κάθε λίγο και λίγακι από σχέση σε σχέση, όπως κάνουν οι φίλες μου, το βρίσκω απλά εξουθενωτικό και ανώφελο. Τι μου συμβαίνει; Μα είναι δυνατόν να μην υπάρχει κανείς εκεί έξω που να έχει μια κάποια γοητεία, ένα μυστήριο, να μπορούμε να ανταλλάζουμε δυο κουβέντες, να με καυλώνει εγκεφαλικά και να με κάνει να νιώθω ως την πιο τυχερή γυναίκα του κόσμου που τον βρήκα; Ίσως εντέλει κάποιοι άνθρωποι να είμαστε προορισμένοι να μείνουμε μόνοι.