ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι η ας πουμε Αφροξυλανθη και ειμαι 23 χρονων. Περυσι τον Οκτωβρη ξεκινησα το 4ο ετος της σχολης μου το οποιο ηταν και το τελευταιο. Μεχρι τις 3 πρωτες μερες του μηνα αντεξα να παρακολουθησω μαθηματα και μετα τα παρατησα. Δεν εχει σημασια τι σπουδαζα απλα δεν μου αρεσε και σταματησα. Θα μου πεις τι περιμενες μεχρι το 4ο ετος για να σταματησεις. Προερχομαι απο φτωχη οικογενεια αγροτων της επαρχιας οπου στο ακουσμα της σχολη που περασα ,τοτε την χρονια που εδινα πανελληνιες, ενθουσιαστηκαν και ετσι δεν τους ειπα ποτε οτι δεν μου αρεσε και ετσι ξεκινησα να σπουδαζω κανονικα. Αλλα ο κομπος εφτασε στο χτενι και δεν αντεξα αλλο. Το καλο ηταν οτι παρολο που στεναχωρεθηκαν με στηριξαν και σταθηκαν διπλα μου λεγοντας μου οτι θα ειναι παντα διπλα μου να με στηριζουν σε οποια αποφαση παρω για τη ζωη μου. Το γεγονος ομως οτι σταματησα με ταραξε πολυ συναισθηματικα γιατι ενιωσα χαμενη κι οτι δεν θα καταφερω να κανω τπτ απο κει και περα. Με τη βοηθεια της οικογενειας μου ομως ηρεμησα γρηγορα και μαλιστα βρηκα και λυση για το θεμα των σπουδων μου. Περυσι τα χριστουγεννα αποφασισα να γραφτω απο την επομενη χρονια στο ανοιχτο πανεπιστημιο. Αλλα υπηρχε το προβλημα των χρηματων οποτε αποφασισα να βρω δουλεια. Στην επαρχια ομως χωρις προσοντα και μηδαμινες θεσεις εργασιας δεν εβρισκα τπτ. Οποτε αποφασισα τον Ιουνιο που μας περασε να παω στην Αγγλια επειδη εκει ζει ο αδερφος της μαμας μου και θα δουλευα μαζι του στο εργοστασιο που δουλευει κι αυτος. Κι ετσι κι εκανα δουλεψα μεχρι τελη του Οκτωβρη που μας περασε. Τον Νοεμβριο επειδη δεν ειχαν δουλεια να μου δωσουν εμενα ολη τη μερα μεσα στο σπιτι να περιμενω για καποιο μηνυμα απο το agency το οποιο ηταν υπευθυνο να μοιραζει δουλειες στους εργατες. Και η κλεισουρα μου εκανε πολυ κακο. Επαθα αρκετες φορες κρισεις πανικου κι επισης ολους εκεινους τους μηνες συνειδητοποιησα οτι το να ζω στη ν Αγγλια δεν μου αρεσε καθολου. Ενω ειχα κανονισει να εφευγα τελη Δεκεμβρη τελικα αλλαξα το εισιτηριο μου και εφυγα με το μπηκε ο μηνας σαν κυνηγημενη. Εννοειται οτι ολες αυτες τις μερες που ημουν χαλια ψυχολογικα δεν σταματησα να κραταω επαφη με τους γονεις μου γιατι ηταν η μονη μου δυναμη εκεινες τις δυσκολες στιγμες. Οταν επεστρεψα ενιωσα κατευθειαν καλυτερα. Δυστυχως, ομως, τα χρηματα που εβγαλα δεν φτανουν για τα διδακτρα ολων των ετων της σχολης οποτε τωρα ειμαι αναγκασμενη να ξαναπαω για δουλεια. Εχω κλεισει εισιτηριο αλλα δεν θελω να ξαναπαω. Οι γονεις ομως πιστευουν οτι δεν εχω προβλημα να ξαναπαω γιατι προσπαθω να μην το δειχνω. Υπαρχει μια καλη περιπτωση να μπορω να δουλεψω σεζον σε ξενοδοχειο στη ζακυνθο αλλα πραγματικα νιωθω τελειως χαμενη αυτη τη στιγμη και δεν ξερω τι να κανω.(Συγγνωμη για το μεγαλο κειμενο)