ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το στερεότυπο damsel in distress είναι πολύ γοητευτικό για πολλούς γιατί εκμεταλλεύεται την "αυτοερωτικη" φύση του έρωτα. Ερωτευόμαστε οποίον μας κάνει να νιώθουμε καλά. Επομένως αυτός που σώζει νιώθει καλός και ικανός και απαραίτητος και αυτός που σώζεται νιώθει ότι αξίζει αρκετά αφού κάποιος θέλει τόσο πολύ να τον προστατέψει. Δεν μου φαίνεται κακό όλο αυτό, ίσα ίσα ανθρώπινο και σχεδόν αναπόφευκτο. Είναι ένα μοτίβο που εδώ και αιώνες βλέπουμε στην τέχνη, στις ταινίες και στην πραγματική ζωή και που πάντα γοητεύει τον κόσμο. Στην ουσία είναι κάτι σαν παιχνίδι που αρέσει στους ανθρώπους. Το ζήτημα είναι, να μένει ως εκεί και να μην πιστεύει κανείς πραγματικά ότι μπορεί κάποιος να τον σώσει, η ότι μπορεί να σώσει κάποιον. Το πώς σε ενα σχεδόν υποσυνείδητο επίπεδο αυτή η ιδέα μας φτιάχνει, δεν σημαίνει ότι είναι σωστή και πλήρης λύση ούτε ότι πρέπει να χάσουμε την ανεξαρτησία μας η να είμαστε με κάποιον καθόλου ανεξάρτητο. Πρέπει ο καθένας να προσπαθεί από μόνος του και οποία επιπρόσθετη βοήθεια απλά να προσθέτει στην όλη του προσπάθεια.

Ότι καλό είναι παλεύουμε να λύσουμε μόνοι μας τα θέματά μας κι όχι να τα ζούμε στις ερωτικές μας σχέσεις σε όλο του το μεγαλείο. Εμένα δεν μ'αρέσουν αυτοί που περιμένουν να τους σώσουν γιατί δεν θα με καλύψουν σίγουρα μέσα στην σχέση μας και δεν θα άντεχα όποιον θέλει να με σώσει, ειδικά σε θέματα που είναι εκτός σχέσεις και προσπαθώ να τα λύσω μόνη μου. Το να είμαστε ομάδα και υποστηρικτικοι ο ένας με τον άλλον είναι κάτι άλλο, κάτι ομορφο και δεν έχει σχέση με σωτήρες και ενήλικες-μωρά.

καλό είναι να σχετίζεσαι με κάποιον όταν λειτουργεί στην κανονικότητα του (όσο μπορεί να υπάρχει αυτό γιατί με τον χρόνο αλλάζουμε όλοι)

Θεωρω οτι το σύνδρομο του σωτήρα το εχει ο ανθρωπος που αποφεύγει να βοηθησει τον δικο του εαυτο κ γι αυτο πέφτει με τα μουτρα να λύσει τα προβλήματα του αλλου. Το βρισκω προβληματικό. Δε λεω ν αδιαφορεις για τον αλλο. Μιλαω για την περίπτωση που αναζητάς τον προβληματικό για να τον "φτιάξεις" ούτως ωστε να μη χρειαζεται ν αντιμετωπίσεις τα δικα σου προβλήματα.

Οι σχεσεις δεν βασιζονται στην φιλανθρωπια, και οσες βασιζονται εκει εχουν κατα βαση μια ανισοτητα. Παντα αυτος που χει αναγκη να "σωθει" θα νιωθει κατωτερος ή αυτος που προσπαθει να "σωσει" καποιον θα νιωθει ανωτερος. Επισης, κανεις δεν "σωζεται" για χαρη καποιου, παρα μονο αν το εχει παρει ο ιδιος αποφαση.Για μενα ειναι χαμενο παιχνιδι. Στην αρχη μπορει να μοιαζει γοητευτικο, αλλα σε μεγαλυτερη διαρκεια κατανταει κουραστικο.

Εξαρτάται πόσο σου αρέσει κάποιος. Αν είναι πολύ όμορφος, ο οργανισμός σου από μόνος του θα είναι προστατευτικός προς τον άλλον αλλιώς στη θάλασσα να πνίγεται μεταφορικά δεν θα του πετάξεις ούτε σωσίβιο

Συνεξαρτηση. Ειναι παρομοιο με το να βοηθας καποιον που ειναι εξαρτημενος απο καποια ουσια. Αναλαμβανεις τον ρολο του γονεα. Αυτο γινεται διοτι πιστευει καποιος οτι βοηθα,οτι γινεται αγαπητος για αυτη τη πραξη και νιωθει οτι αξιζει . Ομως κακο του κανεις γιατι ο καθενας πρεπει να ειναι υπευθυνος για τον εαυτο του. Κανεις δεν μπορει να σωσει κανεναν. Αυτο γινεται συνηθως υποσυνειδητα και δεν γινεται με απωτερους σκοπους.