ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όταν ήμασταν παιδιά δε μας ενοχλούσε όταν μας έπιανε η βροχή έξω χωρίς ομπρέλα. Αντίθετα θυμάμαι που πολλές φορές ανοίγαμε το στόμα με το πρόσωπο προς τον ουρανό (ποιος δεν το έχει κάνει?) για να πιούμε νερό και καταλήγαμε στο σπίτι μούσκεμα από πάνω μέχρι κάτω με τη μάνα να φωνάζει για τα νερά που στάζανε, τις λάσπες γιατί μόλις σφουγγάρισε και να αλλάξουμε γρήγορα ρούχα μην κρυώσουμε.Τώρα τρέχουμε σαν τα κατσίκια (όποιος είναι γυμνασμένος, οι άλλοι καλή τύχη), να αποφύγουμε το νερό λες και είμαστε από ζάχαρη και λιώσουμε αν βραχούμε λίγο, έχοντας τον απόλυτο φόβο/γκρίνια/εκνευρισμό μην τυχόν και χαλάσει το μαλλί ή λερωθεί το καλσόν, παντελόνι, whatever.Κάπου, κάτι χάθηκε μεγαλώνοντας.Δυστυχώς.