ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαστε στο κλαμπ/μπουζούκια/θέατρο/καφέ/μπαρ/μετρό/λεωφορείο κτλ. Είσαι απέναντι/δίπλα. Με κοιτάς έντονα και σε κοιτώ. Περνάει κάποια ώρα. Δεν σε βλέπω και πολύ πρόθυμο να κάνεις κίνηση και σου χαμογελώ. Ίσως έτσι πάρεις το θαρρος που σου λείπει. Η ώρα περνά. Φεύγεις ή φεύγω. Και το αποτέλεσμα πάντα ίδιο: δεν έχεις έρθει να μου μιλήσεις. Και σκέφτομαι: γιατί δεν ήρθες να μου μιλήσεις; ΔΕΝ ΔΑΓΚΩΝΩ ούτε πρόκειται να κάνω το κεφάλι σου κομματάκια αν έρθεις να μου πεις ότι με κοιτούσες γιατί βρήκες κάτι ενδιαφέρον πάνω μου και θα ήθελες να γνωριστούμε. Τι πιο φυσιολογικό να εκμεταλλευτείς τη στιγμή που είμαι εκεί, μπροστά σου και σου χαμογελώ λέγοντάς σου έτσι "έλα" ; Και σκέφτομαι, είμαι μια χαρά κοπέλα, δεν μπορεί! Δυναμική, ωραία, καλλιεργημένη, ευγενική, καλή... Γιατί δεν με προσεγγίζει επιτέλους ένα καλό παιδί; Ναι μεν δείχνει ότι του αρέσω από το τρόπο που με κοιτά αλλά από την άλλη δεν με θέλει αρκετά ώστε να έρθει και να μου μιλήσει; Και αν δεν έχει αρκετή θέληση, προφανώς δεν με θέλει τόσο. Και αν "φοβάται" ή διστάζει ενώ έχει θέληση (γενικότερα) προφανώς δεν έχει τη δυναμικότητα που θα ήθελα να σταθεί στο πλευρό μου. Πραγματικά όμως, καταντά εκνευριστικό!