ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν είμαι καθόλου καλά. Είμαι 25 χρονών, βασικά σε λίγο τα κλείνω. Απ' τον Φεβρουάριο του 19 μέχρι σήμερα τίποτα δεν πάει καλά στη ζωή μου. Το πρώτο μπαμ ήταν που χώρισα με τον ανρθωπο που αγαπούσα και αγαπάω. Το δεύτερο που έφυγα απ' το σπίτι μας και αναγκαστικά να μετακομίσω στο πατρικό μου το οποίο πατρικό είναι σε νησί, και μένουμε όλοι μαζί τώρα, αδερφός, μαμά, μπαμπάς. Το τρίτο μπαμ έγινε τώρα. Κατάλαβα ότι ποτέ δεν ήθελα να έρθω να μείνω με τους γονείς μου, και πότε να έρθω σε αυτό το νησί. Πως τα έχω κάνει έτσι; Τι να κάνω; Νομίζω θα πεθάνω από κατάθλιψη, από τη στεναχώρια μου βασικά. Εχθές βράδυ ντράπηκα απίστευτα πολύ, είχα τα γυναικολογικά μου κι όταν συμβαίνει αυτό όλοι ξέρουμε τι παθαίνω, τουλάχιστον αυτοί που με έχουν ζήσει. Υποφέρω από ωορρηξία, κάνω συνέχεια εμετούς και γενικά δεν μπορώ να κλείσω μάτι απ' το πόνο με σκοπό να ξυπνάω και τους γύρω μου, τέλος πάντων. Εχθές λοιπόν καθώς προσπαθούσα να ηρεμήσω πίνω ένα ντεπον, το ήπια τόσο γρήγορα που λέω από μέσα μου τώρα θα ξεράσω τι ήταν να το πω, με το που το λέω μου βγαίνει και δεν πρόλαβα να πάω στην τουαλέτα με αποκορύφωμα να τα βγάλω όλα στο δωμάτιο, ξύπνησα τους πάντες ,με κοιτούσαν όλοι προβληματισμένοι και ντράπηκα τόσο πολύ, ποτέ μου δεν το έχω πάθει αυτό μπροστά στους δικούς μου. Τους είπα να φύγουν και ότι εγώ θα τα καθαρίσω. Ντράπηκα, έβαλα τα κλάματα, καθάρισα τα πάντα και ξάπλωσα.Αν ήμουν στο σπίτι μας τώρα δεν θα ντρεπόμουν τόσο, δεν ξέρω γιατί. Νιώθω ότι είμαι άστεγη, δεν το νιώθω σπίτι μου, σπίτι μου νιώθω όταν είναι και εκείνος μαζί. Αλλά τι κάθομαι και λέω; Πόσο με λείπαμε. Θέλω να γίνω καλά και να βρω τη ζωή μου ξανά. Θέλω να φύγει αυτή η στεναχώρια. Λείπαμε μαμά και μπαμπά αλλά το ξέρετε ότι δεν γίνεται να ζούμε μαζί, δεν είναι ότι δεν θέλω, απλά με πάτε πίσω.