ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάλεξα αυτόν τον τίτλο γιατι υποθέτω είναι κατάθλιψη αυτό που βιώνω. Η δε ξέρω, δε ξέρω τι τίτλο ακριβώς να έβαζα η να εξηγήσω καλύτερα. Είμαι 25 χρονών. Δε ξέρω να πω από πότε άρχισε. Αλλά από πάντα φαινόταν να μην έχω κανένα σεβασμό προς τον εαυτό μου. Φοβάμαι τη μοναξιά αλλά ταυτόχρονα θέλω να μένω και μόνη μου. Μαρεσει να βγαίνω δε θα πω ψέματα. Όμως από πάντα ένιωθα σαν να μη ταιριάζω πουθενά. Όχι ότι έχω κάτι ιδιαίτερο στην εμφάνιση μου η στον χαρακτήρα μου, απλά ότι τα νορμάλ πράγματα που κάνουν οι συνομίλικοι μου, όπως το να βελτιώνονται, να προχωράνε στη ζωή τους, να περιποιούνται τον εαυτό τους, να έχουν απόψεις για πράγματα, να αισθάνονται, να έχουν εμπειρίες, να ανήκουν κάπου. Αυτά τα πράγματα μου φαίνεται ότι δε γίνεται να τα φτάσω, ότι δεν είναι για μένα. Δε το λέω ναρκισσιστικά. Το να βλέπω τους άλλους να προχωράνε μου δημιουργεί στεναχώρια και ζήλια. Και έτσι γεννιούνται τα κόμπλεξ. Από παιδί θα με χαρακτήριζα αόρατη και απαρατήρητη. Στον ερωτικό τομέα δε το συζητώ καν. Η πρώτη μου επαφή ήταν στα 23 μου και το μετάνιωσα γιατί έγινε μόνο και μόνο γιατί πίστευα ότι δε θα γυρνούσε να με κοιτάξει κανένας άλλος. Δε του άρεσα και δε μου άρεσε, δεν είχαμε καν σχέση. Δε ξέρω καν γιατί έγινε και ακόμη και σε αυτόν τον τομέα να μου γ@μ@θ@ η αυτοεκτίμηση η ήδη ανύπαρκτη. Είχα πιει κιόλας οπότε δεν ένιωσα και τίποτα. Νιώθω κιόλας ότι είμαι αρκετά ελλειπής σε τομείς για την ηλικία μου. Είμαι εσωστρεφής και οι κοινωνικές μου δεξιότητες είναι σαν ενός παιδιού. Δηλαδή πολύ λίγες. Τώρα πια μέσα μου κυριαρχεί μια κενότητα. Δεν έχω τι να λέω με άτομα και απλά έχω αφεθεί στη μοίρα μου. Σε μια μοίρα όπου η ζωη μου θα είναι χλιαρή, ανούσια και κενή. Έβγαινα που και που, ήταν το μόνο που με έκανε να ξεχνιέμαι, και το ποτό επίσης. Πήγαινα σε μια σχολή που πάλι την επέλεξα γιατί κάποια στιγμή πρέπει και να βρω μια δουλειά. Τώρα συνέχεια στο σπίτι αυτές οι σκέψεις είναι λίγο πιο έντονες. Οι σκέψεις αυτοταπεινωσης, ότι δε μπορώ να ταιριάξω σε μια ομάδα νορμάλ ανθρώπων. Ότι θα φαίνομαι μια χαζή, προβληματική που δε τη παρατηρεί κανείς. Αρκετές φορές έχω σκεφτεί ότι θα ήταν καλύτερο να μην υπήρχα. Όχι να πέθαινα, απλά να εξαφανιζόμουνα. Αν κάποιος νιώθει το ίδιο θα ήθελα να μου το πει. Αν και δε μπορώ να φανταστώ κάποιον που είναι εξωστρεφής, χαμογελαστός, να έχει εμπειρίες με φίλους, πλούσια ζωη στο Facebook, να ταξιδέυει, να έχει δουλειά, να νιώθει όπως περιγράφω. Αν είχα ένα άτομο μπροστά μου έτσι και ένιωθε ότι εγώ θα του έλεγα ότι τι παραπάνω θέλει? Εγώ αυτά τα θεωρώ άπιαστα. Ποτέ μου δεν ένιωσα ότι είμαι κάτι. Απλά σαν αόρατη σκιά που ακολουθεί και παρατηρεί τους άλλους να ζούν. Όπως έλεγε και ένας παλιός μου φίλος. Δε νιώθω ότι είμαι πρωταγωνιστής της ζωής μου απλά μια κομπάρσα.