ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το ξέρεις, κάνω καθαριότητα όταν θέλω να βάλω τη ζωή μου σε τάξη. Το έκανα κι όταν ήμασταν μαζί.Λες και η χλωρίνη θα ξεπλύνει το βαρύ κλίμα.. Μπούρδες.Απασχολώ το μυαλό μου μέχρι να περάσει το ξέσπασμα και μετά όλα εντάξει. Πάνε 2 χρόνια σιγά σιγά.Το τελευταίο καιρό είχα ξαναβρεί τον εαυτό μου. Έβγαινα,έκανα καινούριες παρέες..Όλα νορμάλ.Το προηγούμενο Σάββατο πήρα το αυτοκίνητο κι έκανα ταξίδι στην πόλη παρέα με τους ανθρώπους που ποτέ δεν θα γνωρίσεις κι όμως αυτοί ξέρουν όλη μας τη ζωή.Βγήκε τελείως αυθόρμητα.Και εκεί στις διάφορες γειτονιές, από Γαλάτσι μέχρι Πειραιά και μετά παραλιακή για να βγούμε Ανάβυσσο μέτρησα όλες μας τις στιγμές. 700/940. Αυτό ήταν η σχέση μας. Και μάλλον κι εγώ αυτό ζητούσα και αυτό μας έδενε και ήταν πάθος. Ηρέμησα. Κατάλαβα ότι περάσαμε καλά και ήταν ώρα να σε αφήσω πίσω. Δέχτηκα τη δουλειά στη Γαλλία.Ξεκίνησα να πακετάρω κι έπεσες ξανά μπροστά μου. Το πατάρι μάλλον κρύβει πολλά.Τα μυρμήγκια που μου είχες πάρει για να κολλήσω στην πόρτα και δύο αφίσες σου. Στη μία έλεγες να μην σε αποχωριστώ ποτέ. Και τελικά αποχωριστήκαμε. Και μου έχεις λείψει πολύ. Γιατί αγαπηθήκαμε όπως μόνο μια φορά αγαπιούνται οι άνθρωποι, γι'αυτό ήταν όλα υπερβολικά.Δεν θα έρθω να σε βρω γι' αυτό γράφω εδώ.Κάπου να τα πω.Το 'εμείς' μας τελείωσε. Έχεις πια τη ζωή σου με κορίτσι όμορφο και καλό και σε βλέπω να γελάς στις φωτογραφίες.Κι εγώ συνεχίζω. Τα παρατάω όλα και ξεκινάω κάπου αλλού. Έτσι κι αλλιώς αυτή η πόλη δεν αντεχόταν χωρίς εσένα. Τουλάχιστον έχω να θυμάμαι ότι κάποια στιγμή αγαπηθήκαμε πολύ! Καλή ζωή τυπάκι..