ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα λίγο πριν τα 19 και πρωτοετής φοιτήτρια. Η σχολή και το μέρος στο οποίο βρίσκεται μου αρέσουν αλλά δυστυχώς είναι το μόνο για το οποίο δεν έχω πρόβλημα. Λίγο μετά την μετακόμιση μου βίωσα έναν περίεργο ας πούμε χωρισμό που οφειλόταν σε διάφορους παράγοντες ας πούμε εξωγενείς αλλά και στο λάθος timing. Το έληξα εγώ αφού δεν πήγαινε άλλο όμως φαινόταν ότι κάτι εξακολουθούσε να υπάρχει και από τις δύο πλευρές. Οπότε τον έβλεπα όταν γυρνούσα στον τόπο κατοικίας μου γινομουν χάλια ψυχολογικά, μεθούσα κλπ. Πέρασα ένα διάστημα μοναξιάς υπήρχαν φορές που για 4-5-6 μέρες δεν έβγαινα από το σπίτι παραμελουσα τον εαυτό μου δεν έτρωγα και κάπνιζα μανιωδώς. Έτσι είχα αφήσει και την σχολή μου και την κοινωνική μου ζωή. Σπίτι ακατάστατο ξάπλα όλη τη μέρα και έτσι κυλούσαν οι μήνες. Κάθε φορά που άρχισα να ανεβαίνω έλεγα θα βρω κάποιον και κάθε φορά δεν στεριωνα με κανέναν. Με έπαιρνε από κάτω γιατί σκεφτόμουν ότι το πρόβλημα το είχα εγώ. Οι προηγούμενες μου σχέσεις μου έχουν αφήσει κατάλοιπα και ανασφάλειες και δυσκολεύομαι να συμπεριφερθω. Αργότερα ανακάλυψα ότι ξεφευγα όταν αγόραζα υλικά αγαθά και εθιστηκα στο να ψωνίζω. Χαμένα λεφτά τσακωμοί με τους γονείς και τύψεις. Εξεταστική χαμένη λόγω ψυχολογίας αναβλητικοτητας και μηδενικής όρεξης. Συνεχώς σκεφτόμουν διάφορα και πολυ, ξεχειλιζα από άγχος και ασταθεια. Με λίγα λόγια δεν μπορούσα να επιβληθω στον εαυτό μου. Όλα αυτά συνεχίζουν να υπάρχουν συν το άγχος για τα οικονομικά της οικογένειας μου. Νιώθω πνιγμένη. Σκεφτόμουν να απευθυνθώ σε γιατρό για αγχολυτικο η οτιδήποτε μου χρειάζεται διότι σίγουρα όλο αυτό αποκλείεται να είναι περαστικό. Είμαι απίστευτα μπερδεμενη. Ήθελα κάπου να ανοιχτω, η μητέρα μου θεωρεί ότι δεν έχω τίποτα και οι φίλοι μου δεν με καταλαβαίνουν. Δεν ξέρω τι να κάνω..