Και μόνο που εκείνος θα έχει προχωρήσει στη ζωή του, θα πρέπει να σε κάνει να πεισμώσεις να προχωρήσεις και εσύ. Αν έχεις την υγεία σου, έχεις δίπλα τους γονείς σου κτλ, γιατί να νιώθεις τελειωμένη; Τίποτα δεν μένει φυσικά για πάντα παρά μόνο ο εαυτός μας πλέον. Τέσσερα χρόνια είναι πάρα πολλά και φαίνεται να μοιάζει να είσαι στο στάδιο της άρνησης. Πρέπει να αποδεχτείς ότι έχετε χωρίσει. Αν πραγματικά άξιζε, θα έμενε και δεν θα έφευγε.
16.10.2018 | 13:59
Κάθε μέρα γυρνώντας από τη δουλειά...
...κοιτάω έξω από το παράθυρο του λεωφορείου ή του ταξί και βλέπω σπίτια, σπιτάκια, κουτάκια και σκέφτομαι τους ανθρώπους μέσα σε αυτά. Σκέφτομαι πόσα χαρούμενα, νέα ζευγάρια θα βρίσκονται εκεί μέσα και πως σε ένα από αυτά θα είναι κι εκείνος με τη νέα του σύζυγο. Και ξεσπάω σε κλάμματα. Δεν ξέρω πως τα κατάφερα έτσι και να είμαι τόσο δυστυχισμένη εδώ και 4 ολόκληρα χρόνια. Θα ήθελα να ξαναερωτευτώ τόσο δυνατά όσο τότε. Θα ήθελα να μην με νοιάζει το τι έχει συμβεί. Να είμαι ικανή να πάω μπροστά όπως οι άλλοι άνθρωποι, να είμαι δυνατή. Αλλά νιώθω ότι μεγάλωσα πάρα πολύ απότομα μέσα μου μετά από όλο αυτό. Και ότι ενώ όλοι οι άλλοι συνεχίζουν και προχωράνε με τη ζωή τους, η δική μου έχει ήδη τελειώσει.
4
![1Ο+1 εξαιρετικά αναγνώσματα για το τέλος της εβδομάδας [20.12.24]](/sites/default/files/styles/square_mini/public/articles/2024-12-20/__LiFO_10%2B1_Previews%2810%29.jpg?h=748d7e9c&itok=xZ3nWt1B)
