ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

4 χρόνια και κάτι...τα πιο όμορφα μου χρόνια νομίζω.Φοιτητές κι ερωτευμένοι.Τα πιο όμορφά μου ταξίδια τα έκανα μαζί σου.Είχαμε τα πάνω και τα κάτω μας.Τώρα πάνε σχεδόν δυο χρόνια κι ακόμη να σε ξεχάσω.Δεν έκανες καμιά προσπάθεια να προσαρμοστείς στη νέα μου ζωή και χωρίσαμε. Δε μετανιώνω που είπα να χωρίσουμε.Αυτό στα δικά μου τα μάτια ήταν η μόνη λύση.Συνέχισα τη ζωή μου με άλλον αλλά κι αυτό ακόμη δε με βοήθησε να ξεχάσω.Ακόμη σκεφτόμουν εσένα.Εσένα που όταν έδειχνες να με αγαπάς ήθελα να μου το λες κι όταν μου το έλεγες ήθελα να το δείχνεις.Ποτέ καμιά σου προσπάθεια δεν ήταν αρκετή για μένα...Τώρα καμιά φορά κάνω απολογισμό.Ό,τι μπορώ δηλαδη κάνω.Να βρω τα λάθη μου να μην τα επαναλάβω.Να ξεχάσω.Να προχωρήσω.Να κάνω κανένα φίλο μιας και είμαι μόνη εντελώς. Να είμαι ξανά χαρούμενη.Όλα μου φταίνε.Όλοι μου φταίνε.Και στο τέλος πάλι με μένα τα βάζω και είμαι αυστηρή.Καμιά φορά δε με νοιάζει τίποτα.Οι μέρες είναι τόσο ίδιες.Έρχεται σαβ/κο και μένω πάλι σπίτι.Περιμένω τη δευτέρα να πάω στη δουλειά.Τη δουλεία που έγινε η αιτία να χωρίσουμε.Τη δουλειά που είναι το μόνο που με κρατάει τώρα σε ισορροπία.Εντάξει.Εντάξει.Θα σωπάσω .Ήθελα μόνο αυτό να πω:το μόνο που με πληγώνει είναι αυτή η φράση που είχες πει κάποτε "Θα ήθελα να γερνούσαμε παρέα"Κι εγώ τώρα γερνάω μόνη.Κάθε μέρα πιο πολύ