ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θυμάμαι κάποτε άνοιγα εξομολογήσεις στις πολύ μαύρες μου να πω κάπου τον πόνο μου να το βγάλω από μέσα μου.Πλέον όποτε πάω να γράψω κάποια μου σκέψη το μετανιώνω και το παρατάω.Νομίζω αυτό συμβαίνει επειδή έχω συνήθισει.Είμαι πια τόσο συχνά άσχημα ψυχολογικά που δε νιώθω να υπάρχει κάτι διαφορετικό-άξιο αναφοράς.Και προσπάθω όσο μπορώ να κρύβω τη μιζέρια μου για να μη μολύνω τους γύρω μου αλλά κάποιες στιγμές θέλω κι εγώ παρέα και μάλλον δε το καταφέρνω.Ακόμα και τώρα πχ δε νιώθω άνετα να πω κάτι που σκεφτόμουν να γράψω γιατί φοβάμαι μη χαλάσει (κι άλλο) η διάθεση κάποιου.Ετσι νιώθω γενικά κάποιες στιγμές. Σαν κάποιοι να ήρθαμε στη ζωή προορισμένοι να την περάσουμε κλειστοί και μόνοι. Γιατί έχουμε (κατά περιόδους ή γενικώς) συμπεριφορά που θα καταντάει ψυχοφθόρα για τους γύρω μας. Γιατί όσες φορές αφεθήκαμε και ανοιχτήκαμε είδαμε ότι τελικά καταφέραμε να διώξουμε ανθρώπους απ' τη ζωή μας.Και πάνε χρόνια πια που το σκέφτομαι αυτό κι ακόμα δεν μπορώ να το αποδεχτώ ρε γαμώτο.Αντε, καλή συνέχεια φίλε αναγνώστη. Να χαίρεσαι και να εκτιμάς όσους θέλουν να μοιράζονται ένα κομμάτι της καθημερινότητάς τους μαζί σου.