13.11.2014 | 01:40
κάθομαι ώρες
μπροστά απ'την λευκή οθόνη του mail και σκέφτομαι τι να σου γράψω. Δε μπορώ να χαζολογήσω και να μιλήσω περί ανέμων και υδάτων, αλλά ούτε και να σου εξηγήσω ότι έχω παραδοθεί κι εγώ στα άγχη μου όπως και συ. Εγώ και η λευκή οθόνη λοιπόν. Κάπου εκεί σκέφτομαι πως δε χρειάζεται να σου γράψω. Ποιο θα ήταν το νόημα; Δεν έχω καταλάβει εξάλλου απ'την τελευταία φορά που βρεθήκαμε αν θέλεις να σου γράφω ή όχι. Πιστεύω ότι θα θέλεις, αλλά το αν θα απαντήσεις είναι εντελώς άλλο θέμα. Ποιο το νόημα θα σκέφτεσαι και συ. Δε θα σου γράψω λοιπόν. Εξάλλου, πόση σημασία έχει, σημασία θα χει μόνο μια επόμενη συνάντησή μας. Και πάνω εκεί που κλείνω την καρτέλα, ξαναθυμάμαι ότι είσαι συνέχεια στο μυαλό μου, κι ότι κάπως πρέπει να στο επικοινωνήσω αυτό. Όχι με λέξεις που θα στο λένε ξεκάθαρα, α όχι, αυτό κι αν δε θα'χε νόημα. Αλλά με κάποιες άλλες λέξεις, άσχετες. Χρήση σημειωτικής. Και να'μαι ξανά μπροστά στην λευκή οθόνη.
