ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

πολύ πυκνό από αλήθειες το μεσημέρι μας... Μου έμεινε πίκρα, γιατί δεν βρισκόμουν σε κανένα σου συναίσθημα ή ανάμνηση. Μόνο οι άλλοι. Μόνο εσύ. Αν ένιωσες κάτι δυνατό για εμένα, δεν το κατάλαβα. Δεν είχε νόημα τελικά τότε που ξεφούρνισα τα συναισθήματά μου για εσένα στον άλλον, γιατί τότε εσύ κοιτούσες αλλού;;; Κι εγώ νόμιζα πως πονούσες για εμάς και προσπαθούσα να αλλάξω πορεία όσο ήταν καιρός... Και μετά το "δεν θα χάσεις τίποτα" πήγαινα σε ψυχολόγο για να μπορέσω να κρατηθώ μακριά...Κι ύστερα, μέσα στη συζήτηση, φυλακίστηκα στην ηθική, από φόβο. Πάλι. Αν όμως αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για να υπάρχεις στη ζωή μου, τότε ας είναι ο δρόμος της ηθικής.Σ' ευχαριστώ που δεν μου το αρνήθηκες. Όμως θα χαρώ πολύ την επόμενη φορά να μην είναι οι καρδιές μας τόσο βαριές από λύπη και θυμό. Χάρηκα που έφτασες εδώ που έφτασες.