ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πώς προετοιμάζεις τον εαυτό σου για την επικείμενη απώλεια και τι είναι αυτό που την κάνει πιο διαχειρίσιμη;
Γιατί το "όλα για κάποιο λόγο γίνονται" κι ας μην ξέρουμε πάντα ποιος είναι αυτός ο λόγος, δε βοηθάει και πολύ ως σκέψη, αφού υποδηλώνει ότι όλα εξαρτώνται από μια αλληλουχία τυχαίων γεγονότων.

Nefeligeretis,
Από τη λίγη εμπειρία μου ,το μυστικό είναι να δεις τα σημάδια. Πάντα υπάρχουν και όσο πιο έμπειρος είσαι τοσο πιο γρήγορα και έγκαιρα θα τα αναγνωρίσεις. Κι εκεί οφείλεις να προετοιμάσεις όλους όσους αφορά η επικείμενη απώλεια. Σίγουρα είναι και οι περιπτώσεις που έχεις καταβάλλει τα μέγιστα δυνατά και πάλι δεν είναι στο χέρι σου η αποφυγή της, τουλάχιστον όμως θα έχεις προετοιμάσει σωστά τον εαυτό σου αλλά και όσους εμπλέκονται (προσοχή στην παγίδα της γνωστικής προκατάληψης). Και αφήνω στο τέλος τις περιπτώσεις όπου ναι η απώλεια ήταν αιφνίδια, μη προβλέψιμη.. απροσδόκητη. Η χειρότερη κατά την άποψη μου περίπτωση γιατί δεν έχει προηγηθεί το στάδιο της προετοιμασίας και κλονίζει τα μέγιστα το αίσθημα της παντοδυναμίας του ανθρώπου. Όντως η διαχείριση μιας τέτοιας απώλειας δεν είναι εύκολη και πέρα από πολύ προσωπική δουλειά, τις περισσότερες φορές χρειάζεται ψυχολογική υποστήριξη αλλά και ενσυναισθαντικη στάση από τους φορεις υποστήριξης. Το ότι η έκβαση ήταν η απρόβλεπτη απώλεια δε θα το ονομάσω προϊόν τύχης κι αυτο γιατί στη ζωή υπάρχει και αυτό το ενδεχόμενο και δεν οφείλεται στην τύχη αλλά σε πολλούς άλλους (κάποιες φορές δυνητικά προβλέψιμους) παράγοντες. Το να συμβεί όμως κάτι, όντως μη αναμενόμενο,που ούτε μπορούσες να προβλέψεις ούτε και περνούσε από το χέρι σου να διορθώσεις, τότε ναι για να ελαφρύνεις λίγο συναισθηματικά, σα μηχανισμό άμυνας, θα φτάσεις κάποια στιγμή να πεις ότι "σίγουρα για κάποιο λόγο έγινε" χωρίς στο παρόν να μπορείς να το εξηγήσεις επιστημονικά. Κάποια συμβάματα είναι και θέλημα ανώτερο..(που δε θα το ονομάσω τύχη)
Και φυσικά όσα λέω δεν αφορούν την εξομολογουμενη αλλά γενικά αναφέρομαι στη διαχείριση τέτοιων καταστάσεων.
Ξέρω ίσως δεν έδωσα την καλύτερη απάντηση αλλά το προσπάθησα :)
Καλημέρα :)

Καλησπέρα (λογικά) και σ`ευχαριστώ για το χρόνο που αφιέρωσες ώστε να μου απαντήσεις με τον καλύτερο δυνατό τρόπο σε αντίθεση με τα όσα πιστεύεις :) Τόσα και τόσα γράφονται εδώ μέσα, δεν υπάρχει λόγος για μετριοφροσύνες όταν τα δικά σου γραπτά ξεχωρίζουν πάντα (κάπου εδώ στο μυαλό μου ξεπηδάει ένα ανθρωπάκι που ισχυρίζεται ότι τα λέω αυτά για να κερδίσω την εύνοια σου και του κάνω ειδική μνεία για να μη "ζηλεύει" χαχαχα)...
Τα ερωτήματα μου δεν αφορούσαν στην εξομολογούμενη, απλά προέκυψαν διαβάζοντας το προηγούμενο σχόλιο σου και απαντήθηκαν ήδη θεωρητικά. Πρακτικά, βέβαια, άντε να καταφέρει μια μάνα να ξεπεράσει την απώλεια του παιδιού της με προσωπική δουλειά, ψυχολογική υποστήριξη και ενσυναισθαντική στάση από τον εκάστοτε φορέα υποστήριξης. Ή μιας και συζητιέται αρκετά εδώ, θα αναφερθώ και σε μια άλλη (ίσως χειρότερη) μορφή απώλειας, αφού εκείν@ που "χάθηκε" είναι ακόμα εν ζωή. Η μάνα, λοιπόν, αργά ή γρήγορα θα αποδεχτεί την απώλεια γνωρίζοντας ότι είναι και πρακτικά αδύνατο να ξανακούσει, να ξαναδεί και να ξαναγκαλιάσει το παιδί της. Όλ@ αυτ@ που μας γράφουν κατά διαστήματα ότι έχασαν εκείν@ που αγαπούσαν και μένουν προσκολλημέν@ στο παρελθόν, τι να τους κάνει η προσωπική δουλειά και η βοήθεια ειδικού όταν ξέρουν (σε αντίθεση με τη μάνα) ότι κάπου εκεί έξω υπάρχει αυτή η φωνή, αυτό το βλέμμα και αυτή η αγκαλιά που θα τους ξαναέδινε ζωή;
H απώλεια (προβλέψιμη ή αιφνίδια) τελικά δεν κλονίζει το αίσθημα της παντοδυναμίας μας κατά τη γνώμη μου (σχεδόν κανείς δε θέλει να είναι παντοδύναμος και να τα ελέγχει όλα, εκτός από το λευκό στρειτ άντρα- για να ελαφρύνω λίγο το κλίμα), αλλά μας στερεί βίαια τη δυνατότητα να αγαπήσουμε (εκτός από τον εαυτό μας) και να αγαπηθούμε (και αυτό όλ@ το θέλουν) με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Έτσι, και για τη μάνα η ζωή θα "συνεχιστεί" και για όλ@ εκείν@ που "έχασαν" τον άνθρωπο τους, αλλά δε νομίζω ποτέ να παρηγορηθούν από το ότι "σίγουρα για κάποιο λόγο έγινε" αυτό. Αν το καλοσκεφτείς και η μάνα θα αγαπήσει κάποιον άλλο (είτε το άλλο της παιδί, είτε το/τη σύντροφο της κτλ.) και κάποι@ που έχασε κατοικίδιο θα αγαπήσει το επόμενο και κάποι@ που έχασαν τον άνθρωπο τους θα αγαπήσουν τον επόμενο. Και όσο παρηγορητική είναι αυτή η σκέψη, άλλο τόσο νομίζω ότι μας τρομάζει, ότι δηλαδή δε θα ξαναυπάρξει ποτέ αυτή η ίδια ακριβώς αγάπη που βιώσαμε.
Πώς να συνηθίσεις την απώλεια μετά;

Nefeligeretis
🙂 (για τα αρχικά σχόλια)..
Έχεις απόλυτο δίκαιο και δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι, ότι δηλαδή για τις απώλειες που αφορούν κάποι@ εν ζωή , περισσότερο ευάλωτοι νιώθουμε παρά παντοδυναμοι. Και ναι υπάρχει ο μόνιμος φόβος ότι δε θα βιώσουμε ποτέ ξανά την ίδια αγάπη, με τη μορφή που τη λάβαμε και τη δώσαμε. Σίγουρα η αγάπη της μητέρας (γονέα εν γένει) προς το παιδί είναι κάτι τόσο ιδιαίτερο και δε μπορεί να συγκριθεί με κάποια άλλη μορφή αγάπης. Οπότε ναι στην περίπτωση του γονέα/ μητέρας η απώλεια είναι κάτι το οποίο νομίζω ποτέ δε θα μπορέσει να γίνει διαχειρισιμο όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι ας λένε κάποιοι ότι η ζωή συνεχίζεται, ένα κομμάτι της θα μένει ακλόνητη εκεί να αγαπάει το παιδί που έφυγε νωρίς.
Για τις υπόλοιπες μορφές απώλειας δε θα πω κάτι διαφορετικο.
Ωστόσο στην περίπτωση που αφορούν μια σχέση φιλική ή ερωτική , νομίζω ότι λίγο πιο εύκολα μπορείς να μετουσιωσεις την αγάπη αυτή και να την κάνεις μνήμη που θα σε συντροφεύει όμορφα. Και σίγουρα θα υπάρξουν και άλλες αγάπες.Σιγουρα δε θα είναι πανομοιότυπες. Θα είναι ωστόσο εξίσου γλυκές, όχι για να αντικαταστήσουν την παλιά, απλά για να μας θυμίσουν πως η ζωή μάς χαρίστηκε και είναι ένα όμορφο δώρο. Ξέρω μπορεί να ακούγεται γλυκαναλατο, αλλά προσπαθώ έτσι να σκέφτομαι για να μη μελαγχολώ (κι έπιασε κι η βροχή εδώ στη Θεσσαλονίκη).
Δε θα ξεχάσω το σχόλιο σου σε μια πρόσφατη δημοσίευση οτι, για τους ανθρώπους-προσκολλημενους στο παρελθόν -λειπει η αγάπη προερχόμενη είτε από τον εαυτό τους είτε από ανθρώπους με συννεφιασμένα χαμόγελα.
Να είσαι καλά για τα μοιράσματα:)

@Λιτή
Βαρύ το θέμα, ακόμα και για μένα που είμαι "νεφεληγερέτης"... Και φυσικά μέσα από την άλλη οπτική που σου μοιράστηκα αυτή τη φορά, ήθελα να επισημάνω ότι δεν υπάρχει σωστός ή λάθος τρόπος για να νιώθεις σχετικά με μια απώλεια (σε περίπτωση δηλαδή που φάνηκα κάπως απόλυτ@ τις προάλλες).
Γνωρίζω ότι υπάρχουν τα 5 στάδια του πένθους επιστημονικά τεκμηριωμένα αλλά σε όσες επιστήμες αφορούν στον άνθρωπο, θεωρώ ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι κάθε ένας/μια/ένα από μας είναι διαφορετικ@. Επομένως, δεν είναι δεσμευτικό ότι όλ@ όσ@ βίωσαν την απώλεια θα συνεχίσουν (τόσο εύκολα) τη ζωή τους μετουσιώνοντας την αγάπη που βίωσαν και κάνοντας τη μνήμη ευχάριστη, δυστυχώς. Και εκεί βέβαια θα φανούν και η αξία και οι ικανότητες του εκάστοτε φορέα υποστήριξης. Γιατί όταν έχεις "διδαχτεί" ότι το στάδιο του θυμού κρατάει κατά μέσο όρο 1 χρόνο π.χ. και σου έρθει ένας άνθρωπος που είναι θυμωμένος 2 και πλέον χρόνια, δε μπορείς να τον κατηγοριοποιησείς τόσο εύκολα και να σου πω και κάτι; Κατά τη γνώμη μου, δε χρειάζεται κιόλας. Θα δουλέψεις μεν πάνω στο συναίσθημα αυτό, αλλά δε μπορείς να βάλεις χρονοδιάγραμμα και δε χρειάζεται κιόλας (δε μιλάω για το παθολογικό πένθος που καθιστά κάποι@ δυσλειτουργικό προφανώς). Ούτε στη δουλειά με τον εαυτό μας χρειάζεται να το κάνουμε αυτό.
Δεν είμαι ειδικός, αλλά για κάποιο λόγο έχω την αίσθηση ότι μας καλλιεργείται από μικρά παιδιά ακόμα(με τη φυλετική της διάσταση βέβαια) η πεποίθηση ότι τα αρνητικά συναίσθηματα είναι κάτι που πρέπει να καταπνίγουμε ή να καταπολεμούμε. Ενδεικτικά, οι "άντρες δεν κλαίνε" ή oι "γυναίκες είναι πολύ δραματικές". Εγώ πάλι πιστεύω ότι τα συναισθήματα- όποια και αν είναι αυτά- πρέπει να τα βιώνουμε και να τα αποδεχόμαστε(χωρίς να υπάρχει χρονικό πλαίσιο σ αυτό) έτσι ώστε να καταφέρουμε κάποτε ίσως να αγαπηθούμε στο παρόν πρώτα απ`όλα από τον ίδιο μας τον εαυτό και μετά από ανθρώπους με συννεφιασμένα χαμόγελα συνειδητοποιώντας παράλληλα ότι υπάρχουν κι άλλ@ εκεί έξω, με τ@ οποί@ μας ενώνουν τελικά πολύ περισσότερα από όσα μας χωρίζουν...
Υ.Γ. Θα κλείσω με κάτι ευχάριστο (και προσωπικά αγαπημένο) επαναφέροντας μας όλ@ στο αρχικό θέμα της εξομολόγησης και για σένα για να το ακούς ακόμα και τις βροχερές ημέρες (ή νύχτες) στη Θεσσαλονίκη: https://www.youtube.com/watch?v=vZqM_q1Yh9M

@Negeligeretis
Ετσι ακριβώς όπως τα λες είναι! Δεν έχουμε ακόμα μάθει να αποδεχόμαστε ότι δεν είμαστε μόνο γέλιο ή θλιψη..υπαρχουν πολλά χρώματα στο τοπιο της ζωής καθενός. Το σημαντικό, οπως λες κι εσύ, είναι να υπερασπιζόμαστε τα συναισθήματα αυτά, οποια απόχρωση και να έχουν.
Με τέτοιο τρόπο που θα αγαπήσουμε και θα αγαπηθουμε στο παρόν και στο μέλλον πρωτίστως από τον εαυτό μας και έπειτα από ανθρώπους τόσο διαφορετικούς από εμάς που όμως τυχαίνει τα χρώματα μας να ταιριάζουν αρμονικά σε αυτή την παλέττα
Δε θα πω κάτι άλλο. Τα είπες "όλα"

Το τραγούδι είναι υπέροχο,απλά συγκινητικό και ταιριάζει μοναδικά με την εξομολόγηση της κοπέλας.
Θα το ακούω λοιπον και παράλληλα θα αφήσω κάτι εξίσου αγαπημένο, μιας και μιλήσαμε για αγάπη και "χρώματα " 🙂
https://youtu.be/o0jnZ_CxXS8