ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ημουν παντα ενα χαρουμενο παιδι.Ημουν παντα η ψυχη της παρεας, ευχαριστη, το ατομο που ηθελαν ολοι να χουν φιλη.Μεχρι που επεσα θυμα βιασμου πριν 3 χρονια.Κανεις δεν εμαθε ποτε τιποτα.Δεν ηθελα, βλεπετε, ολοι εκεινοι που με εβλεπαν ως το αγαπημενο τους ατομο, να δουν οτι ημουν και εγω τελικα ευαλωτη και μου συνεβει κατι τετοιο.Δεν κατηγγειλα ποτε το γεγονος. Οχι απο φοβο. Πιο πολυ απο ντροπη. Γιατι ηξερα πως θα ακουγα απο τους μπατσους οτι προκαλεσα. Οτι δεν επρεπε να φοραω φουστα. Οτι δεν επρεπε να ειμαι μονη μου σε σκοτεινο σημειο (ασχετα αν αυτο το σημειο ηταν ακριβως κατω απο το σπιτι μου)Μαλιστα εχω συγχωρεσει το ατομο που μου το εκανε αυτο. Ηταν λαθρομεταναστης. Ποτε ομως δεν ενιωσα ρατσιστρια.Απο τοτε ομως η ψυχολογια μου ειναι μαυρη.Παλευω διαρκως με δαιμονες που ζουν μεσα μου και δεν με αφηνουν να χαρω τη ζωη.Πως να καταπολεμησω αυτους τους δαιμονες?Με πιανουν στιγμες τετοιας καταθλιψης μερικες στιγμες που θελω να φουνταρω απο το μπαλκονι.Δεν ειμαι σιγουρη γιατι. Εχω προχωρησει. Το χω αφησει πισω μου.Ή ετσι νομιζα. Μηπως ομως τελικα δεν ειμαι τοσο δυνατη οσο νομιζα?