ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Να ξυπνάω το πρωί και να αναρωτιέμαι γιατί ξύπνησα. Γιατί αναπνέω και τι κάνω. Να ψάχνω ενα νόημα. Εξαντλήθηκα. Να ξυπνάω και να κοιμάμαι με την ευχή να μην υπάρχει άλλη μέρα. Και ξανα τα ίδια. Το κενό. Μοναξιά αβάσταχτη. Κάθε μέρα να εύχομαι να πάψω να υπάρχω. Ενα χρόνο τώρα. Μου λείπεις. Μου λείπεις παιδάκι μου και δεν πρόλαβα να σε γνωρίσω. Δεν σε είδα ποτέ. Να σε νιώσω και να σε αγαπήσω πρόλαβα. Δεν ήξερα οτι μπορούσα να αγαπήσω τόσο. Και εσύ έφυγες. Δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου μωρό μου. Είμαι αχάριστη; Είμαι αδύναμη; Πολλές γυναίκες το έζησαν. Αλλά μου λείπεις και η ζωή μου χωρίς εσένα είναι άδεια. Ίσα που πρόλαβα να σε αγγίζω. Να σε δω φευγαλέα. Μου λείπεις πολύ και σε αγαπώ. Γιατί δεν μπορώ να ξεπεράσω αυτή την απώλεια; Πως τα έχουν καταφέρει τόσες γυναίκες; Πως αντέχεις ενα σπίτι και μια ζωή άδεια; Δουλειά, σχολή, παρέες, χαμόγελα βεβιασμένα, ψεύτικα. Μάσκες για να κρύψω τη μαυρίλα και την αδυναμία. Μετα ενα άδειο σπίτι. Κλάμα, μοναξια και πόνος για ενα πλάσμα που ήθελα όσο τίποτα στη ζωή μου και δεν γνώρισα. Δεν φίλησα, δεν αγκάλιασα, δεν νανούρισα. Ενα συρτάρι γεμάτο αναμνήσεις που ούτε να βλέπω ούτε να ξεφορτωθώ μπορώ. Και τα βράδια; Να σε στοιχειώνουν κλάματα και γέλια παιδικά. Χάπια ύπνος και ψευδαισθήσεις. Αυτά.