ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ακόμη δεν έχω καταλάβει πότε σε ερωτεύτηκα.Και δε μιλάω για πεταλουδίτσες στο στομάχι,όχι,αυτό το στάδιο το έχω ξεπεράσει προ πολλού.Δε μιλάω για κάποιον τάχα μεγάλο έρωτα,αλλά για κάτι παροδικό και πολύ έντονο.Σκέφτομαι τις ανούσιες και μη συζητήσεις μας,τον τρόπο που με κοίταγες,τον τρόπο που με με έπιανες και με κόλλαγες στον τοίχο και μου έλεγες ‘’Είσαι δική μου’’χωρίς καν να μιλήσεις,και με διαπερνάει ενα ρίγος-το ίδιο που με διαπερνούσε κάθε φορά που σε έβλεπα απο μακριά να πλησιάζεις στο σημείο που συναντιόμασταν.Τότε όμως δεν αισθανόμουν ερωτευμένη!Τότε τα μόνα που έκανα ήταν να βρίσκω φθηνές δικαιολογίες για να μη σε συναντήσω-καθώς,για κάποιον περίεργο λόγο η ψυχολογία μου ήταν τουλάχιστον τρία επίπεδα κάτω από το μηδέν- να σε γεμίζω με τις πιο βαθιές μου ανασφάλειες και να μην προσπαθώ να χτίσω μία σχέση,η οποία θα μπορούσε και να ΄ναι πλήρως υγιής ,που θα είχε τη δυνατότητα να μου προσφέρει πολλά.Έχτισα όμως ένα τεράστιο τείχος γύρω που και σε κλείδωσα απέξω.Το μετάνιωσα!Ακόμη το μετανιώνω,μα πλέον είναι δυστυχώς αργά. Είμαστε δύο τελείως διαφορετικοί χαρακτήρες οι οποίοι,κατ’εμέ τουλάχιστον,ήμασταν τόσο συγχρονισμένοι και ασυγχρόνιστοι ταυτόχρονα έχοντας όμως μια τρομερή χημεία που μας έκανε να παραμερίζουμε τα διαφορετικά συναισθήματα και ‘’θέλω’’ μας.Τώρα πια δε μιλάμε,γίναμε όπως και πριν-δύο άγνωστοι.Σε ερωτεύτηκα –έστω και ετεροχρονισμένα –και δε μου δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να στο πω ή έστω να στο δείξω.Βουλιάζω στα συναισθήματα μου,πνίγομαι,δεν μπορώ να πάρω ανάσα!Μου λείπεις!Γνωρίζω πως δεν περνάω ούτε για λίγο από το μυαλό σου,όμως εσύ έχεις κατασκηνώσει στο δικό μου.Θλίβομαι,κλαίω,κλείνομαι στον εαυτό μου.Θα μου περάσει,μα εσύ θα συνεχίσεις να μου λείπεις.