ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι σχεδόν 25 χρονών. Είμαι μια από τους 1εκ. ανέργους σύμφωνα με τις τελευταίες καταγραφές. Ζω σε μια μικρή πόλη στην Βόρεια Ελλάδα όπου οι πιθανότητες να βρεις δουλειά, πέρα από τα κλασσικά του σερβιτόρου και του μπαρίστα, είναι ελάχιστες και μετρημένες στα δάχτυλα. Μήνα με τον μήνα πέφτω όλο και πιο βαθιά ψυχολογικά. Δεν βρίσκω την διάθεση να βγω με τους φίλους μου ή να βρεθώ με το αγόρι μου (και να σας πω,δεν το επιδιώκω και ιδιαίτερα πλέον. Κάποιες φορές γίνεται και σαν υποχρέωση). Και όταν βγαίνω έξω, αν δεν καταφέρω πραγματικά να ξεχαστώ, νιώθω τύψεις λες και δεν μου αξίζει να διασκεδάσω. Παλιότερα γυμναζόμουν με έναν σταθερό ρυθμό μέσα στην βδομάδα, πήγαινα για περπάτημα, διάβαζα βιβλία, έβλεπα καμιά ταινία ή αποζητούσα γενικώς να βρεθώ με τους φίλους μου και να κάνουμε πράγματα μαζί. Τώρα δεν νιώθω την ανάγκη για τίποτα από όλα αυτά. Νιώθω ένα βαρύ κενό. Συμβαίνουν πράγματα γύρω μου (πράγματα δυσάρεστα ή έντονα ευχάριστα) και εμένα είναι λες και δεν με αγγίζουν καν. Δεν μπορώ να κλάψω και δεν μπορώ να χαρώ ιδιαίτερα. Δεν σας λέω πως έχω γίνει ρομπότ, απλά είναι αυτό το...κενό. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω διαφορετικά. Ένα μονότονο και ανέκφραστο κενό. Κενές μέρες.Κάπου φταίω εγώ, το γνωρίζω αυτό. Θέλω να έρθει κάποιος να μου στράψει ένα χαστούκι μπας και με ταρακουνήσει τόσο έντονα και ίσως συνέλθω γιατί δεν μπορώ να βγω από αυτό το κουτί που έχω μπει. Η ζωή μου δεν έχει κανένα ιδιαίτερο νόημα, δεν μου αρέσει, δεν μου ταιριάζει έτσι όπως ζω. Στη ζωή θα έπρεπε να της δίνουμε αξία και χρώμα και ζωντάνια και πάθος. Δεν της προσφέρω τίποτα από όλα αυτά. Και αισθάνομαι σα να έχω περπατήσει τόσο βαθιά μέσα στο σκοτάδι και δεν μπορώ να βγω πια.Ακόμα και αυτά που γράφω, είναι σα να σας περιγράφω το περιτύλιγμα. Δεν μπορώ να βρω τις σωστές λέξεις για να σας εξηγήσω ακριβώς τι συμβαίνει, πως συμβαίνει και γιατί. Ξέρω πως εγώ φταίω. Μάλλον ο δικός μου ρόλος στη ζωή είναι να είμαι loser. Αυτά.