ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

δεν ξέρω πια ποιον να κατηγορήσω που δεν έχω κανέναν και καμία δίπλα μου. εμένα?αυτούς? νιώθω σαν να μην υπάρχει λόγος...ή μαλλον...νιώθω ότι ποτέ μου δεν είχα τα κότσια να κυνηγήσω αυτούς που ήθελα...ο φόβος μου με έχει κάνει να ζω τόση μοναξιά.αλλα και πάλι..εχω περάσει μεγάλη αγωνία προσπαθώντας, κουράστηκα. και τώρα στα 35 δεν ξέρω πια τι να κάνω...δεν ξέρω ποια είμαι χωρίς ανθρώπους γύρω μου να μου πουν μια κουβέντα...εχω πολλά να δώσω...αλλα που? γιατι να μην αντέχω την ιδέα της απορριψης? γιατι να μην μπορω να του δειξω πως αισθανομαι χωρις φοβο?μερικές φορές το νιώθω! με βλέπω απίστευτα δυνατη να του το λέω και να μην εχω ανταποκριση αλλα να είμαι και να νιώθω μια χαρά! αλλα ελα που στην πραγματικότητα δεν μπορώ να το κάνω, δ ε ν μ π ο ρ ω. τοσο χώμα είχα γίνει πριν,,,,σκεφτομαι ότι μια ζωή την έχω και δεν εχω τίποτα να χάσω, και αρα και μούντζα να φάω δεν τρέχει και τίποτα απο το να κάθομαι άπραγη.αλλα δεν μπορώ να κάνω κίνηση για άντρα, τους τρέμω! μιλάμε για φοβία πια, δεν το ελεγχω....νομίζω ότι θα με στεναχωρήσουν και δεν αντέχω αλλη στεναχωρια ρε παιδιά..πραγματικά...δεν αντέχω αλλη κριτική, απορριψη,ψεματα,παιχνιδια που πονάνε. θέλω κάπιον να με φροντίζει, να με σεβεται και να περνει πρωτοβουλίες.τοσο δύσκολο είναι?εχω παρατηρησει ότι πλέον δεν μιλάω όταν μου μιλάνε.προτιμω να μένω σιωπηλή.σαν να περιμένω να ακούσω κάτι το διαφορετικό για να ξυπνήσω.