ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχασα τον αδερφό μου πριν από 15 μήνες περίπου...Ένας θάνατος αιφνίδιος, αναπαντεχος...είμασταν παντα μαζί...σε χαρές, λύπες, παιχνίδια, τσακωμούς, δυσκολίες και γλέντια....Κενο...μαζί με αυτόν έχασα και ένα μεγάλο κομμάτι της ψυχής μου...ξεριζώθηκε η καρδιά μου και την έθαψα εκείνη την μέρα μαζί του...τιποτα δεν είναι πια το ίδιο...Τυψεις...νιώθω τύψεις που εγώ είμαι εδώ και αυτός οχι, νιώθω τύψεις που μπορώ κάθε μέρα να ξυπνάω και να βλέπω τον ήλιο, την βροχή, το χιόνι, την θάλασσα και αυτός οχι..νιώθω τύψεις όταν καμία φορά γελάω ή πιάνω τον εαυτό μου να ξεχνιέται, να ξυπνάει μέσα μου η αναγκη για κάθε είδους ηδονή της ζωής ενώ αυτός δεν υπάρχει...Νιώθω οργή, θυμο με τους γύρω μου που μου λενε οτι η ζωη συνεχιζεται, να κοιταξω μπροστα, οτι ετσι ηταν το γραφτο του..δεν καταλαβαίνουν...πως θα μπορουσαν άλλωστε???....νιωθω οργη με εμενα αλλα και για ολους που κλαίγονται και μιζεριαζουν για προβλήματα ή δυσκολίες που στα μάτια μου πια φαίνονται τόσο μικρά....μας έχει δωθει ένα δωρο, ένα προνόμιο, που σε άλλους αυτό πάρθηκε...Η ζωή...ανεκτίμητη και αναντικατάστατη...ας μην το θεωρούμε δεδομένο...Για όλα υπάρχει κάπου ένα φως, μια ελπίδα...εκτος από τον θάνατο....ειναι τόσο μα τόσο εγωιστικό να χαραμιζουμε αυτό το δώρο σε μικρότητες....και ναι οργή με μένα που δεν θέλω βαθιά μέσα μου να το ξεπεράσω γιατί φοβάμαι ότι τον προδιδω...Πολλά ακόμα θα μπορούσα να πω...Δεν είπα όμως ποτε αντίο, δεν είπα ποτέ σε αγαπώ τόσο αδερφέ μου....Και πότε δεν περίμενα και δεν θα αποδεχτώ πότε ..ότι πηγαίναμε βόλτες, ταξιδια, γιορτες, βριζομαστε, κλείναμε ο ένας το τηλέφωνο στον άλλο, αγκαλιαζομαστε...Τώρα μόνη μου πηγαίνω στον τάφο σου...Και το μόνο που υπάρχει είναι σιωπή....θα σε αγαπώ για παντα...