ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οσες φορες βγαινω πρωτο ραντεβου με καποιον και κανουμε συνολικα μεγαλο λογαριασμο (πχ επειδη μπορει να παμε πρωτα για φαγητο και μετα για ποτο), τον αφηνω να πληρωσει ο,τι φαμε στο πρωτο μαγαζι, αλλα μετα οταν παμε για ποτο πληρωνω εγω και των δυο. Μου φαινεται κουλο να "απαιτω" απο ατομα κοντα στην ηλικια μου (26) με τα οποια βγαινω να ξοδευουν τοσα λεφτα για μενα, τη στιγμη που πιθανοτατα προσπαθουν να βγαλουν το μηνα με ενα βασικο μισθο και τη στιγμη που κ γω δουλευω κ εχω τα δικα μου λεφτα. Δηλαδη και αν δεν παει καλα το ραντεβου μας και ξεκοψουμε και τελικα αυτος βγει με αλλη την επομενη βδομαδα, θα πρεπει παλι να ξεπαραδιαστει κ γι΄αυτην? Μα θα μου πειτε, ο σωστος αντρας πρεπει να σε κανει να αισθανεσαι βασιλισσα. Αρχικα δεν ειμαι βασιλισσα, οποτε δεν με νοιαζει και να νιωσω βασιλισσα. Αφετερου, γιατι μονο αυτος να κανει εμενα να αισθανομαι ωραια και να μην τον κανω κ γω να αισθανθει ομορφα κερνωντας τον το ποτο του? Γιατι να ειναι μονοπλευρη η ενδειξη καλης διαθεσης μονο απο τον αντρα προς τη γυναικα? Εγω θεωρω οτι σε ενα ιδανικο ραντεβου θα πρεπει να προσεχει και ο αντρας τη γυναικα, αλλα και η γυναικα τον αντρα. Δηλαδη μονο ο αντρας οφειλει στο πρωτο ραντεβου να μας προσεχει (να μας γυρισει σπιτι για να μην γυρισουμε μονες, να μας ανοιγει την πορτα του αμαξιου, να μας κερναει, να μας δινει το παλτο του αν κρυωσουμε)? Εμεις απο την πλευρα μας δεν πρεπει να του δειχνουμε με αντιστοιχες πραξεις το ενδιαφερον μας? Μονο εμεις εχουμε αναγκη να νιωσουμε οτι μας νοιαζονται? Δεν εχει κ ο αντρας την ιδια αναγκη? Στην τελικη νιωθω αβολα οταν βγαινω ραντεβου με καποιον κ οταν ερθει η ωρα να πληρωσουμε νιωθω οτι αισθανεται μια πιεση να πει με πολλη εμφαση "οχι οχι εγω θα κερασω", ενω πραγματικα μπορει να μην αντιλαμβανεται καν γιατι πρεπει να το κανει αυτο. Κ με το δικιο του. Πολλοι το κανουν μονο κ μονο επειδη ξερουν οτι δεν θα υπαρξει 2ο ραντεβου αν δεν το κανουν. Αλλα μπορει να μην το θελουν. Κ δικαιως δεν το θελουν. Γιατι δεν υπαρχει λογος.Για μενα ολα αυτα ειναι μπουρδες. Σιγουρα δεν μ' αρεσει καποιος να ειναι τσιγγουνης, αλλα αν ο αλλος δεν εχει να διαθεσει 50 ευρω συνολικα για να με κερασει στο ραντεβου μας, δεν θα τον παρεξηγησω, ουτε θα ειναι αυτος λογος για να ξενερωσω, τη στιγμη που ξερω σε τι εποχες ζουμε. Δηλαδη η γενναιοδωρια καποιου μεταφραζεται μονο σαν "ποσο βαθια εβαλε το χερι στην τσεπη?". Ημαρτον. Στην τελικη αν βγεις με καποιον με οικονομικη ανεση, το να ξοδεψει 50 ευρω για παρτη σου δεν θα του φανει τιποτα, το να βγεις ομως με καποιον που δεν του περισσευουν τα 20 ευρω κ ομως θα τα δωσει για παρτη σου μετραει σιγουρα πιο πολυ. Αλλα και παλι, δεν ειναι κριτηριο τα λεφτα. Μαθετε να εστιαζετε σε αλλα, πιο σημαντικα. Στην τελικη δεν μ' αρεσει να νιωθω οτι ειμαι κτημα καποιου και οτι πληρωνει εκεινος τα δικα μου εξοδα. Δεν ειμαι 7 χρονων που θα μου πληρωσει ο μπαμπας μου το παγωτο γιατι ειμαι η κορη του και ειναι υπευθυνος για τα εξοδα μου, ειμαι 26, ανεξαρτητη και μπορω να καλυπτω μονη μου τα εξοδα μου. Δεν κρινω εναν ανθρωπο απο το αν με κερασε ή οχι, αλλα απο τη συνολικη του συμπεριφορα. Ολες αυτες οι κοπελες με τις αναχρονιστικες αντιληψεις του στυλ " ο αντρας κερναει" αραγε ειναι γενικα υπερ ολων των αναχρονιστικων αντιληψεων που αφορουν τη γυναικα? Πχ η γυναικα πρεπει να καθεται στο σπιτι και να μην ειναι ανεξαρτητη κλπ? Η επιλεκτικα ο,τι μας βολευει?