ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδω και μηνες μου αρεσει καποιο ατομο στο γυμναστηριο. Βασικα,για να μην κοροιδευω εσας και τον ιδιο μου τον εαυτο, δεν ειναι οτι μου αρεσει απλως. Απο εκεινη τη μερα που περασε απ διπλα μου και κοιταχτηκαμε μεσα στα ματια ,επαθα κατι που δεν μπορω να το εξηγησω. Σαν να τον ξερω απο καποια προηγουμενη ζωη,σαν να ειδα λιγο απο την ψυχη του και αυτος απο τη δικη μου. Για καιρο τον σκεφτομουν και οποτε τον εβλεπα, ταραζοταν κατι μεσα μου,ηθελα να τον γνωρισω, να μαθω για εκεινον, να ακουσω τη φωνη του, να τον αγγιξω. Και ολα αυτα τα γραφω χωρις υπερβολες. Απλα τον εχω δει που συναναστρεφεται με αρκετες κοπελες και αναρωτιεμαι μηπως πρεπει να το ξεχασω και να μην επιδιωξω κατι. Γιατι μου εχει ξυπνησει ολα αυτα που εγω εδω και καιρο , εχω βαλει σε ενα κουτακι και εχω κλειδωσει,οσο και να τα θελω. Και φοβαμαι οτι θα την ξαναπατησω. Πιστευετε λοιπον οτι καποιος που μιλαει με αρκετες κοπελες ,ειναι σαν να φωναζει οτι βρισκετε σε αναλογη φαση στα προσωπικα του? Η ειναι οι δικοι μου φοβοι που με κρατανε πισω? Επισης σας εχει τυχει κατι παρομοιο,να κοιταχτειτε με καποιον απλα και να νιωσετε σαν να τον ξερετε ηδη?