ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Απ' την αρχή σε ζήλευα, αλλά στην πορεία έμαθα στον εαυτό μου να μην το σκέφτεται. Το έκανα μία φορά όλη κι όλη κι έκτοτε ποτέ ξανά παρά μόνο τώρα. Είχες όλο το πακέτο - όμορφα μάτια αμυγδαλωτά , κοντυλογραμμένα χείλη, έξυπνο στυλ, άποψη, κοφτερό μυαλό,χαρακτήρα... Ως τότε είχαν περάσει χρόνια απ' όταν ένοιωσα για τελευταία φορά λίγη απέναντι στον εαυτό μου. Αλλά περίμενε, είχαν συμβεί κι άλλα πιο πριν. Πρώτα είχα γνωρίσει εκείνον. Και πιθανότατα να μην ένοιωθα μπροστά σου τίποτα απ' όλα αυτά, αν δεν τον είχα ερωτευτεί κατακούτελα από την πρώτη στιγμή που τον είδα. Το δε αστείο είναι πως όταν αργότερα σας είδα μαζί ειλικρινά σκέφτηκα, "τι ωραίο ζευγάρι!". Μοιάζατε τέλειοι ο ένας για τον άλλον. Εγώ ήμουν άσχετη, ένας απλός παρατηρητής. Τους πρώτους μήνες, δεν περνούσε απ' το μυαλό μου καν να πλησιάσω, κοιτούσα απλώς διακριτικά και σας χαιρόμουν, χαιρόμουν την ευτυχία σας. Εντάξει, για να είμαι ειλικρινής, πιο πολύ τη δική του. Αλλά ποτέ δεν θέλησα το κακό σου. Κι ας μην το πιστεύεις. Το τι έγινε μετά είναι μια άλλη ιστορία. Είσαι κι εσύ γυναίκα, κι αν ακόμα εγώ είμαι η "κακιά" στην όλη υπόθεση -δικαίως- φαντάζομαι πως με τον καιρό, ίσως κάποια στιγμή καταλάβεις. Δεν το περιμένω ούτε έχω να κερδίσω πια τίποτε από αυτό. Απλώς ίσως δεις. Πώς είναι να καίγεσαι ολόκληρος για κάποιον. Υπέφερα πραγματικά. Κάθε ποτό που έπινα, κάθε τσιγάρο που κάπνιζα, κάθε ματιά κλεφτή ή μη σε καθρέφτη έκρυβαν μόνο την ερώτηση: "Γιατί;". Γιατί να μην είμαι εσύ. Γιατί εσύ και όχι εγώ. Έγινα από το πουθενά στα ίδια μου τα μάτια χλιαρή, μέτρια, ανεπαρκής, ένοιωθα λες και η μοίρα σε ευνόησε με όλα όσα αξίωνα πως θα στείλει σ' εμένα. Το Πακέτο... Αλλά κυρίως, αυτόν. Είχες λοιπόν όλα όσα δεν δικαιούμουν καν να διεκδικήσω. Δεν ξέρω αν το περιγράφω σωστά... Όταν μια γυναίκα χάνει την εκτίμηση στον εαυτό της , χάνει τη μπάλα. Κι όταν μπαίνει στο τριπάκι να συγκριθεί με μία άλλη, σε οποιοδήποτε επίπεδο, χάνει το μυαλό της εντελώς. Εύχομαι ειλικρινά να το μάθεις χωρίς να το ζήσεις. Κι ύστερα, άρχισε η κατρακύλα... Δεν θα σου πω πώς -τεχνικά- κατέληξαν τα πράγματα εκεί που κατέληξαν, δεν έχει σημασία. Φαντάζομαι πως όταν θες κάτι πολύ, το τραβάς κατ' ευθείαν προς εσένα. Εγώ τράβηξα ένα φάντασμα. Ίσως κι αυτό να ήθελα και απ' την αρχή. Τα περίεργα, τα ασυλλόγιστα πράγματα που λέγονται στα τελευταία ποτά πριν ξημερώσει. Τον πόνο του "τα λέμε, φιλάκια". Σταυρωτά. Κι εγώ μέσα μου να πεθαίνω. Μάλλον εγώ το προκάλεσα. Μέχρι που το φάντασμα ξύπνησε, πλησιάσε με κάποιο τρόπο που δεν ξέρω να σου εξηγήσω, σαν μυαλό, σαν αντίληψη, κι ήταν όνειρο. Έχεις ερωτευτεί κι εσύ και ξέρεις. Πώς χάνεις τη γη κάτω απ' τα πόδια σου όταν σου λέει μία λέξη, κι εσύ συμπεραίνεις είκοσι! Πώς μετράς τα λεπτά για να τον δεις, ετοιμάζεσαι γι αυτόν - τις πρώτες μέρες, από τη μία ζυγίζεις τα λόγια σου κι απ'την άλλη λες, ε ψιτ, να είσαι ο εαυτός σου. Και τελικά πιάνει, κι εκεί τρελλαίνεσαι. Έτσι τρελλάθηκα κι εγώ.Ωστόσο εκείνος, έμενε φάντασμα πάντα... Πάντοτε στις κουβέντες μας ήταν εκεί , αλλά απών. Μιλούσαμε, και ξέραμε κι οι δύο (νομίζω) ότι υπήρχε αληθινή επικοινωνία, ο ένας καταλάβαινε τον άλλο, δεν ξέρω... Τον κοίταζα και μου φαινόταν ότι ήξερα τι σκέφτεται. Ανοιχτήκαμε σιγά-σιγά. Δύσκολο. Σ' αυτό το μυστήριο μυαλό που κουβαλούσε δεν υπήρχαν και πολλές πόρτες. Για 'μένα πλέον είχε γίνει όλο το θέμα μια πρόκληση, να τον καταλάβω, να τον νοιώσω, έλεγα αφού δεν μπορούσα τίποτ' άλλο, ας γινόταν αυτό... Κι ήταν τελικά η σκέψη του, το λέγειν του, ο σκληρός του χαρακτήρας, τα κρυφά του τραύματα, που με βρήκαν ερωτευμένη, και με κατάντησαν εμμονική. Εκεί σκάλωσα. Χρειάστηκαν πολλά ποτά, πολλά τσιγάρα και πολύς ψυχαναγκασμός για να παραδεχτώ απλώς και μόνο στον εαυτό μου, πως δεν άντεχα άλλο. Από εκεί κι έπειτα, δεν θες και πολύ. Μικρή η απόσταση από το μυαλό μέχρι το κρεβάτι. Τραινάκι του τρόμου. Έγινα η "έτσι". Για ελάχιστα. Θες την αλήθεια μου; Δεν μετανοιώνω. Μετανοιώνω που σας πλήγωσα, που το σκέφτηκα, που με άφησα, αλλά γι αυτές τις λίγες στιγμές... γαμώ το κέρατο, δεν γίνεται, δεν μπορώ. Μόνο το χάδι του, το τόσο (θεέ μου, πόσο, κορίτσι μου, τι τύχη είναι αυτή που κουβαλάς!) απαλό του δέρμα, σα μωρού, σα... δεν ξέρω, τα άτιμα μάτια του, κάρβουνα και σπίθες! Το ελάχιστο φιλί του.... Ρε πούστη μου. Σκατά, σκατά. Ξέρεις τι έχεις στα χέρια σου; Τέτοιο μυαλό, τέτοια ψυχή, γαμώτο! Ξέρεις πόσο πονάει; Πόσο ευάλωτος είναι; Φρόντισέ τον! Πρόσεξέ τον πολύ σε παρακαλώ, μόνο για 'σένα τα κρατούσε όλα αυτά. Ελάχιστος χρόνος. Ίσα-ίσα. Κι όμως ήταν φάντασμα. Δεν ήταν εκεί, έκλεινε τα μάτια του κι ήταν ΜΑΖΙ ΣΟΥ. Όχι μ'εμένα..Ξέρω πολύ καλά πως φταίω εγώ που άφησα όσα ένοιωθα να ξεπεράσουν τη λογική μου. Όπως και ξέρω πως εκείνος δεν ένοιωθε, ούτε στον ελάχιστο βαθμό, κάτι για ΄μένα. Το μόνο που κατάφερα να του δώσω ήταν η απογοήτευση που σε πρόδωσε. Και σου ορκίζομαι πως με σκότωσε, μου άλλαξε τα φώτα από τον πόνο όταν μετά από ό,τι έγινε (έγινε;) , είπε πως σ'αγαπάει. Γιατί το εννοούσε. Γαμώτο, ήξερα πως το εννοεί! Το καταλάβαινα. Και παρά την υστερία, κατόρθωσα να το εκτιμήσω...Όπως εκτίμησα πως όταν έμαθες, και χωρίσατε, δεν στράφηκε σ'εμένα για παρηγοριά. Έτσι θα έκανε ο καθένας. Εκείνος έκλεισε τις πόρτες και υπέφερε. Μόνος του. Δεν ξέρω για πόσο. Δεν ξέρω τι είπατε στο μεταξύ. Δεν μιλήσαμε έκτοτε. Τέλος, καπούτ, φινίτο. ...Είμαι λοιπόν αυτή, που λες πως πήγε με τον δικό σου... Σίγουρα όλα αυτά σου φαίνονται πολύ μελό. Και ίσως είναι (είμαι σίγουρη πως κι εκείνος, με την αναποδιά που τον δέρνει, τα επικριτικά του σχόλια και όλα, αν τα διάβαζε αυτά, θα με κορόϊδευε ή θα πέταγε κάποια προσβλητική φράση). Γιατί στα έγραψα; Δεν έχω ιδέα. Ούτως ή άλλως δεν θα τα δεις. Κι αν τα δεις, άντε να μαντέψεις ότι επευθύνονται σ'εσένα. Αλλά τέλος πάντων...Ακούω πως πλέον ξαναείσαστε μαζί. Αυτό με κάνει χαρούμενη και στο λέω με όλη την καρδιά μου . Δεν θέλησα ποτέ να σου τον πάρω, κι ας μην με πιστεύεις. Απλώς καιγόμουνα, δεν ήξερα να διαχειριστώ τόση τρέλλα. Χαίρομαι που δεν ήμουν αρκετά ικανή να καταστρέψω κάτι τόσο όμορφο, αλήθεια... Χαίρομαι που σε έχει ξανά. Ήσουν και είσαι (και ελπίζω να είσαι ακόμα για πολύ καιρό) το πιο σημαντικό πράγμα για 'κείνον. Για μια φορά ακόμα, εγώ δεν στάθηκα το ίδιο τυχερή και έχασα και ό,τι άλλο είχα πριν σας γνωρίσω. Είναι το τίμημα της πλεονεξίας... Πάντως θέλω να ξέρεις, ακόμα κι αν δεν έχει καμία αξία για 'σένα, πως το πλήρωσα μέχρι τέλους. Υπέφερα κι εγώ με τον τρόπο μου. Όσο χρειάστηκε και παραπάνω. Χωρίς να χρειαστεί να με τιμωρήσω, τα πράγματα ήρθαν έτσι που τελικά δικαιώθηκες. Αν μη τι άλλο, πήρα ένα μάθημα. Αν και δεν έχω καταλάβει ακόμα αν άξιζε να πάθω προηγουμένως.Σου εύχομαι τα καλύτερα... Εσύ νομίζεις πως είμαι ένα τέρας, αλλά τουλάχιστον, το ότι κόντεψα να το πιστέψω κι εγώ είναι ένας λόγος για να μου αποδείξω το αντίθετο. Έχουν περάσει μήνες από την τελευταία φορά που σας είδα ή σας άκουσα, εσάς, ή τους κοινούς γνωστούς μας, αλλά τις σπάνιες φορές, πια, που σας σκέφτομαι (μην βιαστείς να με κρίνεις... Κάπως πρέπει να με καλύψω κι εγώ), εύχομαι μόνο το "περιστατικό" να μην σας έχει αφήσει σημάδια. Μια χάρη θα σου ξαναζητήσω μόνο. Μακάρι να μου την κάνεις. Άκου τον. Στάσου κοντά του. Ανακάλυψέ τον, προστάτεψέ τον. Είναι παράξενος, γκρινιάρης, εγωίσταρος, γαϊδούρι, αλλά μ'εσένα είναι αλλιώς. Του κάνεις κάτι. Δεν ξέρω αν στο έχει πει. Ας είστε χαρούμενοι. Κανένας πόνος πλέον. Ας είμαστε όλοι υγιείς, και ας τραβήξει ο καθένας το δρόμο του. Στο χέρι μας είναι.