ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

26 Αυγούστου 1992. Έχω μόλις τελειώσει το σχολείο έχω πάρει τη βαθμολογία των πανελλαδικών και έχω δει ότι περνάω στη σχολή που ήθελα στην Αθήνα κιόλας. Το καλοκαίρι εκείνο βάδιζε προς το τέλος του αλλά μπροστά μου ανοιγόταν ένας χειμώνας ονειρεμένος...Και εκείνο το βράδυ, το τελευταίο βράδυ πριν επιστρέψουμε από το χωριό στην Αθήνα, περπατούσα χέρι-χέρι στην παραλία με τη Μαρία. Τον πρώτο μου νεανικό έρωτα. Την πρώτη κοπέλα για την οποία η καρδιά μου έβγαλε φτερά. Φανταστείτε το φεγγάρι να καθρεφτίζεται στη θάλασσα, να είσαι 18 ετών να περπατάς με την κοπέλα σου την οποία θα πρέπει να αφήσεις την επόμενη μέρα και από μακριά να ακούγεται το "Κι απόψε πάλι είσαι παντού"... Με τη Μαρία εκείνο το βράδυ δώσαμε υποσχέσεις ότι δε θα χαθούμε ότι θα μιλάμε στο τηλέφωνο κάθε μέρα ότι θα της γράφω κάθε βράδυ τα νέα μου για να ξεφεύγει από την πλήξη του χωριού. Η Μαρία δεν είχε πετύχει στις εξετάσεις. Είχε όμως πάρει τις αποφάσεις της - θα δούλευε στο μίνι μάρκετ του θείου της. Δεν την έπαιρνε οικονομικά να ξανακάνει φροντιστήρια για να δώσει δεύτερη χρονιά Πανελλήνιες. Είχε όμως όνειρα... Περιττό να σας πω ότι ο έρωτας εκείνος τελείωσε με την πρώτη φθινοπωρινή βροχή. Με την εγγραφή μου στο πανεπιστήμιο με τον ενθουσιασμό του πρωτοετή φοιτητή (το 1992 ένας φοιτητής είχε ακόμα μια αίγλη), με τις κοπέλες που γνώρισα στο πανεπιστήμιο. Την ξανάδα το επόμενο καλοκαίρι είπαμε απλά ένα «γεια τι κάνεις πώς πάει η σχολή, πώς περνάς». Μετά άρχισα να σνομπάρω το χωριό και πήγαινα διακοπές στα νησιά ή στο εξωτερικό. Το Μαράκι ξεχάστηκε μαζί με τα βιβλία της τρίτης λυκείου.Μέχρι που εχθές το βράδυ, μέσα στο μετρό, έπεσα στην κυριολεξία πάνω στη Μαρία, η οποία βρίσκεται στην Αθήνα για δουλειές. Μέσα σε πέντε στάσεις είπαμε σχεδόν τα πάντα. Ανταλλάξαμε τηλέφωνα. Γύρισα στο σπίτι, έφαγα και μετά μπήκα στο ίντερνετ και έβαλα στο youtube το "Κι απόψε πάλι είσαι παντού" και το άκουσα πίνοντας μια κόκα-κόλα. Ο γιος μου με ρώτησε αν είμαι εντελώς καλά. Δεν ξέρω αν είμαι καλά. Ξέρω ότι είμαι 43 και νιώθω ξανά 18.