ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

που λόγω ανεργίας και οικονομικής κατάστασης για μία περίοδο πρέπει να ζήσω στο σπίτι των γονιών μου. Δε λέω, εξαιρετικοί άνθρωποι, με αγαπούν και με δέχονται στο σπίτι τους κι αυτό είναι σημαντικό και δεν πρέπει να το θεωρούμε δεδομένο. Όμως, αυτό το πράγμα του να μη μπορείς να έχεις τίποτα δικό σου: ούτε μια στιγμή που να μην ξέρουν τι κάνεις, ούτε ένα βιβλίο δικό σου που δε θα διαβάσουν, ούτε ένα αντικείμενό σου που δε θα κοιτάξουν με περιέργεια, ούτε ένα βήμα σου που δε θ' ακούσουν, με αρρωσταίνει. Και να πεις ότι δεν πάλεψα. Το μόνο που ήθελα απ' τη ζωή μου ήταν ανεξαρτησία και αξιοπρέπεια. Όχι τα πολλά, τα λίγα. Έχω ταλαιπωρηθεί πλέον με κάθε τρόπο: σπούδασα, ξανασπούδασα, δούλεψα αμισθί, δούλεψα με πληρωμή, δούλεψα κάτω από εξευτελιστικές συνθήκες, σφουγγάρισα σκάλες και δε μίλησα. Τώρα παλεύω το διδακτορικό μου. Και τώρα, ύστερα απ' όλη αυτήν την προσπάθεια δε μπορώ να πάρω ούτε μία ανάσα χωρίς να δώσω αναφορά, δεν μπορώ να κάνω κανένα σχέδιο, δε μπορώ να βάλω στο στόμα μου μια μπουκιά φαγητό χωρίς να ντρέπομαι.