ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήταν 36 χρονών κι εγώ 18. Ακριβώς τα διπλάσιά μου χρόνια. Η τρελή εποχή που τελείωνε το σχολείο κι άρχιζε η φοιτητική ζωή. Δούλευε στο μπαρ που σύχναζα - πόσο κλισέ κατάσταση; Κάτι το σχεδόν μαγικό με έλκυε πάνω του. Ζήσαμε 3 βδομάδες ερωτικής αποπλάνησης, κυρίως από μέρους μου και σαν αληθινός κύριος που είναι, όταν τελικά το ανώριμο ή υπερώριμο μυαλό μου αποφάσισε ότι η διαφορά ηλικίας καθιστούσε "παράταιρο" να είναι ο πρώτος άνδρας με τον οποίο θα έκανα έρωτα, το δέχτηκε, με σεβάστηκε, με φίλησε γλυκά στο μάγουλο και προχωρήσαμε τα επόμενα χρόνια ως δύο άνθρωποι που τους ένωνε η ίδια αγάπη για την μουσική, το πραγματικό ενδιαφέρον για το πόσο καλά είναι ο καθένας, τέτοιο που οι αληθινοί φίλοι έχουν, κι ο σεβασμός του ενός για τον άλλο. Έκανα σχετικά σύντομα την πρώτη μεγάλη κι ολοκληρωμένη σχέση της ζωής μου που πια μετράει τα 4 χρόνια κι εκείνος, εδώ και τρία χρόνια είναι σε σοβαρή σχέση με μια κοπέλα που γνωρίζω και συμπαθώ και πραγματικά χαιρόμουν για αυτούς. Χθες το βράδυ, χωρίς να είναι η πρώτη φορά, κι εν γνώσει του αγοριού μου, βγήκα για ποτό μαζί του γιατί είχα καιρό να τον δω - μιλούσαμε αμέτρητες ώρες για τόσα θέματα, η οικειότητα χαρακτηριστική και περνούσα τόσο όμορφα. Όταν αποφασίσαμε να το διαλύσουμε, πάνω στο καληνύχτα, βγήκε το πιο αυθόρμητο φιλί κι από τους δύο κι έπειτα μισή ώρα γεμάτη φιλιά, ένταση, πάθος, αγκαλιαζόμασταν, χαμογελούσαμε κοιτώντας ο ένας τον άλλο στα μάτια, βουρκωμένοι, τρομαγμένοι από όσα κρύβαμε από τους εαυτούς μας, σαν δυο παλιοί εραστές που ξαναέσμιξαν. Με κατέκλυσε μια ευχάριστη μελαγχολία μαζί με την πιο παθιασμένη φλόγα που άναψε ποτέ μέσα μου. Δεν ολοκληρώσαμε, για ακόμα μια φορά, μείναμε με το απωθημένο μας. Το περίεργο είναι ότι δεν νιώθω καθόλου τύψεις απέναντι στη σχέση μου για αυτό το σύντομο παράπτωμά μου. Αλλά έχω αρχίσει να νιώθω τύψεις, γιατί θέλω να το επαναλάβω. :(