2.9.2011 | 09:55
Κλαίω σαν παιδί
που δεν του αγοράζουν το παιχνίδι που θέλει...νιώθω αχάριστη που ζητάω αυτό το παραπάνω...έχω κάψει τον εγκέφαλο να σκέφτομαι τον βέλτιστο τρόπο να "φύγω" χωρίς να στεναχωρήσω κανένα...δεν γίνεται αυτό...δυστυχώςοπότε στεναχωρώ επανειλημένα και σαδιστικά τον εαυτό μου...έχω ψυχοσωματικά...μελαγχολία...και μια σχέση που με στηρίζει στις αποφάσεις μου και θέλω να ελπίζω ότι με αγαπάει...αλλά εγώ κλαίω...και στο τέλος θα τον χάσω και αυτόν και τον εαυτό μου...