ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα, που λέτε, καθώς περίμενα στη στάση το λεωφορείο μου, περνάει από μπροστά μου ένας μπαμπάς με το κοριτσάκι του. Λίγο πριν πάρω το βλέμμα μου από εκεί, ακούω τον μπαμπά να ρωτά το κοριτσάκι "πως πέρασες σήμερα στο σχολείο;" . Ε αυτό ήταν. Το μικρούλι κάθεται στη μέση του δρόμου και αρχίζει να κλαίει με λυγμούς. Ο μπαμπάς σκύβει και αρχίζει να το ρωτά " τι έπαθες καλό μου ; " " ποιος σε πείραξε ;" και τα σχετικά. Το κοριτσάκι μέσα στην ταραχή του , μόνο " μπαμπάααα" έλεγε και δεν μπορούσε να αρθρώσει λέξη, από το κλάμα. Μετά από λίγα λεπτά , τέλος καλό όλα καλά, την παρηγόρησε λίγο πιο δίπλα , πήρε αγκαλίτσα την μικρούλα και έφυγε ο άνθρωπος. Έρχομαι τώρα εγώ και αρχίζω να αναπολώ τα χρόνια που μπορούσα και εγώ να το κάνω αυτό , αλλά δεν το έκανα δυστυχώς γιατί μου είχαν μάθει στο σπίτι κάτι του τύπου "μόνο οι χαζοί κλαίνε". Πλέον, είκοσι χρονών μεγάλο κορίτσι έχω καταρρίψει αυτή την άποψη. Δεν μπορώ όμως ούτε σήμερα ελεύθερα να κλάψω , γιατί μια φορά που με είδε η συγκάτοικος μου να κλαίω, μου πρότεινε να δω ψυχίατρο. Από τότε πρέπει να υπολογίζω τις ώρες που λείπει για να καταρρέω και να κλαίω με την ησυχία μου.