ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω φυλακισμένη. Και ξέρω ότι τι ίδιο μου το μυαλό με φυλακίζει. Τελειώνω φέτος τη σχολή, μια σχολή που δεν ήμουν και πολύ ενθουσιασμένη τα 4 πρώτα χρόνια της φοίτησής μου σε αυτή και έφτασα στο 5ο έτος για να καταλάβω πως με ενδιαφέρει το αντικείμενο που σπουδάζω. "Έβγαλα" λοιπόν τη σχολή σε περίπου 1 χρόνο. Δεν έχω ξαναδιαβάσει τόσο πολύ στη ζωή μου. Και πάνω απ' όλα δεν έχω διαβάσει ποτέ τόσο ευχάριστα! Σε κάθε πρόταση που διάβαζα έβρισκα ένα μέρος του εαυτού μου, έφτανα σε σημείο να χαμογελάω μόνη μου και να εκπλησσομαι με όσα διαβάζω. Μέχρι εδώ όλα καλά κι ωραία. Βέβαια, μετά από πολύ πίεση από το σπίτι με ατάκες του στυλ "πότε θα πάρεις πτυχίο? Έχεις φτάσει ήδη στα 23. Η κόρη της τάδε είναι για μεταπτυχιακό στο Λονδίνο ενώ ο γιος του δείνα μελετάει κιόλας για το διδακτορικό του στη Γενέυη". Όλα αυτά είχαν ένα τίμημα. Έχασα φίλους, άλλοτε απο επιλογές μου που έγιναν συνειδητά κι άλλοτε από λόγους που δεν καταλαβαίνω μέχρι και σήμερα. Και φτάνουμε στο τώρα. Έχω μια αρκετά επιτυχημένη σχέση ενός χρόνου, η οποία, αν και με γεμίζει, με κρατάει πίσω όσο αφορά τα πράγματα που θέλω να κάνω. Το ξέρω πως είναι λάθος που λέω κάτι τέτοιο. Πως δεν είναι δυνατό να επιρίπτουμε ευθύνες σε κάποιον άλλον για να μην παραδεχτούμε το φόβο μας. Θέλω να φύγω. Δεν έχει μείνει τίποτα πια για μένα στην Ελλάδα. Πέρα από αυτόν. Ψάχνω δουλειά αρκετό καιρό και δεν έχω βρει τίποτα. Και μην φανταστείτε πως ψάχνω κάτι πολύ εξηζητημένο. Δυστυχώς στην εποχή μας δεν πρέπει να είμαστε αχάριστοι ούτε πλεονέκτες. Αλλά δυστυχώς έτσι νιώθω. Είναι φορές που δεν βλέπουμε καθαρά, που αντί να σκεφτούμε "ρε γαμώτο, όλα πάνε καλά, έχω την υγεία μου, θα τα βγάλω πέρα" σκεφτόμαστε (και ειδικότερα σκέφτομαι) "ναι έχω την υγεία μου, αλλά τι να την κάνω όταν οι φίλοι μου με έχουν εγκαταλείψει και δεν ξέρω γιατί, όταν οποιαδήποτε ώρα και στιγμή θέλω να βάλω τα κλάματα, όταν νιώθω πως η αυτοπεποίθησή μου έχει αγγίξει το μηδέν". Έχω σκεφτεί να πάω σε ψυχολόγο. Παλιότερα έλεγα ότι οι ψυχολόγοι είναι άχρηστοι γιατί υπάρχουν οι φίλοι. Έχω ξεκινήσει κάποια μαθήματα με σκοπό να περνά κάπως δημιουργικά η ώρα μου αλλά πιάνω τον εαυτό μου να πηγαίνει χωρίς όρεξη. Κάθε μέρα κυκλοφορώ με 1-3 ευρώ πάνω μου. Προσπαθώ να μαζέψω χρήματα αλλά αυτό δεν είναι εφικτό. Από την άλλη, ο πατέρας μου χαίρεται τρομερά με την επιστροφή μου στη "φωλιά" του πατρικού. Εγώ, από την άλλη, καθόλου. Δεν έχω προσωπικό χώρο. Από εκεί που είχα το δικό μου σπίτι, το δικό μου χώρο, πλέον το περιεχόμενο της τσάντας μου είναι φανερό σε όλους, καθώς η μητέρα μου δεν κολλάει και την ψαχνει. Το γελοίο της υπόθεσης είναι οι δικαιολογίες που μου λέει : "Ήταν ήδη ανοιχτή" ή "την μπέρδεψα με τη δική μου τσάντα". Δεν ξέρω τι άλλο να πω. Νιώθω πως έχω γράψει τόσα πολλά κι όμως έχω πει τόσο λίγα. Θα μου πείτε ότι είμαι νέα, ότι η ζωή δεν τελείωσε και θα έχετε απόλυτο δίκιο. Όλη η κατάσταση γύρω μου φαντάζει ένα μεγάλο κλουβί για το οποίο έχω το κλειδί αλλά επιλέγω να μην αφήσω τη σιγουριά που αυτό μου προσφέρει.