ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι στα 22 μου χρόνια.Στα 13 με 14 με θυμάμαι ανέμελο να φλερτάρω με τα κορίτσια της ηλικίας μου(αλλά και μεγαλύτερες)και να μην μασάω από ντροπές(Μόνο μια φορά που έκανα ερωτική εξομολόγηση σε κάποια που είχα ερωτευτεί και κατακοκκίνισα παναθεμά με).Τους έλεγα θυμάμαι συνέχεια ότι είναι πολύ όμορφες και πως αν θέλουν να κάνουν σεξ μαζί μου στα ίσια(μεταξύ αστείου και σοβαρού βέβαια).Τώρα πλέον ντρέπομαι να μιλήσω σε μια κοπέλα(γνωστή ή άγνωστη).Πιστεύω ότι φταίει σε κάποιο βαθμό η αυστηρότητα των γονιών μου.Έκανα μαλακίες και για αυτό οι γονείς μου είχαν πάρει πολύ αυστηρά μέτρα με την πάρτι μου.Με έπιασαν με τσιγάρο στα 13,ανέβαινα σε μηχανάκια,μια φορά είχα κλέψει το γραφείο τον καθηγητών στο σχολείο(135 ευρώ για την ακρίβεια)και γενικά έκανα αλητείες.Έτσι κράτησαν θα έλεγα μια υπερπροστατευτική στάση προς εμένα με αποτέλεσμα να χάσω λίγο την μπάλα της προσωπικότητας μου και πιστεύω ότι εκεί ευθύνεται και το ότι ντρέπομαι.Μέσα από αυτό υπερπροστατευτικό κλίμα δεν μπορούσα να βγάλω τον εαυτό μου γιατί απλά δεχόμουν απειλές μεγάλες.Όπως ότι θα μου κόψουν τα λεφτά ή ακόμα και να με πετάξουν από το σπίτι αν δεν έκανα αυτά που λένε.Από την μια είχαν δίκιο γιατί αν με άφηναν απόλυτα ελεύθερο τώρα ίσως και να ήμουν σε καμιά φυλακή αλλά παραήταν αυστηροί με αποτέλεσμα να χαλάσω.Εφόσον δεν ήμουν ο εαυτός μου έπαψα να την πέφτω σε κορίτσια γιατί αισθανόμουν φλώρος πλέον.Παρέα με τους μάγκες που έκανα πριν δεν μπορούσα να κάνω γιατί έτρωγα απειλές από το σπίτι μου και αναγκαζόμουν να κάνω παρέα με φλώρους.Τώρα είμαι ελεύθερος πλέον αλλά λόγο αυτής της εφηβείας έχω κάποια διαταραχή στην προσωπικότητα μου.Με τον εαυτό μου τα έχω βρει αλλά πλέον είμαι ντροπαλός και αντικοινωνικός.Το πρόβλημα είναι λοιπόν ότι από όλα αυτά δεν πήρα εμπειρίες.Έτσι λοιπόν κατάντησα να ντρέπομαι να την πέσω σε κάποια.Κοινωνικός δεν είμαι...Για τους ίδιους λόγους πιστεύω.Όταν δεν ήμουν ο κανονικός μου εαυτός πως να ήμουνα κοινωνικός?Έτσι πλέον ντρέπομαι και εκεί...Όλα αυτά περάσαν αλλά παρόλο που έχω πατήσει τα 18 εδώ και χρόνια τα κουβαλάω μέσα μου σαν τραύματα.Πιστεύω φταίει αυτό.Εγώ από πλευράς μου τι κάνω πλέον που τα έχω βρει με τον εαυτό μου?Φλερτάρω παντού και προσπαθώ να ανοίγω κουβέντα με οποιονδήποτε.Έτσι θα μου φύγει και πάλι πιστεύω.Άλλωστε μικρός το είχα.Γιατί να μην το αποκτήσω πάλι?Όλα αυτά τα έγραψα για να μου πείτε κατά την γνώμη σας αν παίζει ρόλο η στάση των γονέων σε αυτό το κομμάτι.Πως γίνετε να ήμουν χύμα και παρτάλι τελείως και τώρα να είμαι έτσι?Τι πιστεύεται για την κοινωνικότητα και την ντροπαλότητα?Είναι έμφυτο από κούνια ή παίζει ρόλο το περιβάλλον και η συναναστροφές και φτιάχνει με την εξάσκηση και την πείρα?