4.1.2015 | 20:12
Κοινότυπο.
Την έχω συνηθίσει τη μοναξιά. Συνήθισα να λέω δεν πειράζει και να χαμογελάω. Μα το μόνο που θα θελα είναι να είχα έναν άνθρωπο για μένα. Να με αγκαλιάζει και να μη φοβάμαι. Να με αγκαλιάζει και να παίρνω δύναμη. Να με αγκαλιάζει...απλά. Την ώρα που κοιμάμαι να με κρατάει. Κάποιον να νοιάζεται για μένα με τον τρόπο που νοιάζομαι εγώ για τους άλλους. Και όχι όποτε τον βολεύει ή όποτε το έχει ανάγκη. Μα μέχρι στιγμής αρκούμαι στα δυο μου χέρια... τα τυλίγω όσο πιο σφιχτά μπορώ γύρω απ' την ύπαρξη μου. Και για λίγο νομίζω ότι δεν μου ανήκουν.
