19.6.2017 | 00:33
Κοιταζω
την αντανακλαση μου στον καθρεφτη... Και σκεφτομαι ποσο κριμα που αυτο το ομορφο προσωπο περιφερεται πια χωρις ουσια, χωρις σκοπο, περιμενοντας να μαραθει με το χρονο. Αφου πια δε θα το κοιτας εσυ, δεν εχει λογο να ειναι ομορφο. Χαζευω τα ματια μου, το βλεμμα μου, την εκφραση μου, και καπου εκει αναγνωριζω κατι απο σενα, απο τον τροπο που με κοιτουσες... Και ξαφνικα μου φαινεται οτι μοιαζουμε καπως. Παρηγορια η αληθεια δε ξερω... Παντως χαιρομαι να σε βλεπω μεσα μου οταν με κοιταω. Η μοναξια γινεται πιο λιγη...
