ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θολούρα. Χαμός. "Έτσι ρε!". Σπρώξιμο, κατρακύλα πέντε, έξι σειρές κάτω. Το εφηβικό ίνδαλμα στα κάγκελα πανηγυρίζει. Έκρηξη χαράς, έκσταση! Επιστροφή στο σπίτι. "Αύριο έχεις σχολείο". Ποιος ασχολείται; Χαμόγελο ως τα αυτιά. Ευτυχία. Αθώα. Για μια φανέλα; "Ναι μωρέ. Τι θες;".Καφές με φίλους. Χαβαλές. Και καλά αλάνι. Μαλλιά, σκουλαρίκια, υφάκι. Ξαφνικά σφίξιμο, πίεση, μούδιασμα. "Μαλάκα, δεν είμαι καλά". Ακολουθούν μέρες γεμάτες άγνοια, φόβο, απορία. "Τι έχω Θεέ μου; Τι είναι αυτό; Γιατί εγώ;". Κλείσιμο στο σπίτι και κλάμα, πολύ κλάμα. "Κρίσεις πανικού", σου λένε. "Είναι αντιμετωπίσιμο, μην τρελένεσαι." Αγώνας. ενάντια στον εαυτό σου. Σχολή; Διάβασμα; "Καλά, ναι. Κάτσε να καταφέρω να πάω μια βόλτα πρώτα χωρίς να τρέμω σύγκορμος και τα βλέπουμε τα άλλα". "Την θυμάσαι την ξανθιά; Γουστάρει". Βλέμματα, φιλιά, ένταση, καλή αυτή την φορά, όχι πανικόβλητη, αγαλλίαση. "Θα είμαι εδώ για σένα. Για πάντα". Ξέρεις ότι δεν μπορεί να ισχύει. Είναι αδύνατο. Δεν γαμιέται. Αφήνεσαι. "Ξύπνα αδερφέ. 2 παρά είναι. Έχεις νούμερο". Μα τώρα έπεσα. Σκοτάδι, κάτι ξέμπαρκα ροχαλητά, κρύο. "Πόσες μένουν να φύγουμε από δω πάνω την τρέλα μου μέσα;". Τσιγάρο να ζεσταθούμε. Μαλακίες, δεν ισχύει. "Όλα στο μυαλό είναι μωρέ. Υπομονή"."Καλύτερα να το τελειώσουμε εδώ", η ατάκα παίζει στο repeat στο μυαλό. Οργή, θλίψη. Σπίτι, δουλειά, συνεννοημένα την κάτω βόλτα κι αυτά. "Πάμε να πιούμε ρε φίλε, δεν την παλεύω". Αυτοκαταστροφή. "Σταμάτα. Θα περάσει. Θέλει χρόνο". Έτσι θα ναι, αλλά είναι που δεν τα περίμενες όλα μαζί, δεν το υπολόγισες. Κι όμως. Κάπου βαθιά μέσα, γουστάρεις που το περνάς όλο αυτό. Κάτι δεν πάει καλά πάλι.Σε κοιτάει ψυχρά μέσα στα μάτια. Στρέφεις το βλέμμα αλλού. Κοιτάς τριγύρω. Βιβλιοθήκη τίγκα, πτυχία, κάτι πίνακες ζωγραφικής. Περιμένει να αρχίσεις να μιλάς. Την κοιτάς με αυτό το ύφος το ελαφρώς ειρωνικό, το δήθεν μαγκιώρικο. Δεν μασάει. Δεν μπορείς να ξεφύγεις. Τσάμπα τα σκας; Μια ψυχή που είναι να βγει... "Από που ν' αρχίσω; Δεν ξέρω. Από παιδί ήμουν κλειστός σαν χαρακτήρας...". "Είσαι καλά ρε φίλε; Δεν τα λέμε τόσο συχνά πια". Ασυναρτησίες. Λίγο η κρίση, λίγο η απραξία, λίγο ότι τίποτα δεν γίνεται. Δεν είσαι άσχημα, δεν είσαι καλά, απλά είσαι. Κρυφοελπίζεις που και που. Δεν το λες. Δεν αφήνεσαι πια. Πως να αφεθείς; Γιατί να αφεθείς; Υ.Γ: Σόρρυ για την έκταση και το ασυνάρτητο του κειμένου.