ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Σήμερα έγινε κάτι που μου ξύπνησε αναμνήσεις. Μικρός όταν ήμουν μιλάμε για δημοτικό πήγαινα με τα αδέρφια μου κολυμβητήριο. Δεν μου πολύ άρεσε καθώς είχα τρέλα με την μπάλα αλλά πήγαινα. Θυμάμαι φορές που μe πήγαινε η μαμά μου μου έβαζε το μαγιό και εγώ της έλεγα δεν θέλω να πάω θέλω να πάμε σπίτι και με έπαιρνε μετά από το χέρι και με πήγαινε στην πισίνα. Όταν μπαίναμε μαζί με τα άλλα τα παιδιά για την προπόνηση κοιτούσα ένα μεγάλο ρολόι που είχε εκεί πότε θα περάσει η ώρα για να φύγουμε. Σήμερα είδα ένα περαστικό μπροστά στο κολυμβητήριο που πήγαινα μικρός. Ήταν μια μαμά με ένα αγοράκι θα ήταν 6 με 7 χρονών. Το αγοράκι έλεγε με δάκρυα στα μάτια δεν θέλω να πάω εκεί θέλω να φύγουμε δεν μου αρέσει το κολυμβητήριο. Όχι έλεγε η μάνα θα πας το κολυμβητήριο κάνει καλό έλα προχώρα. Και εκείνη όσο το τραβούσε εκείνος όλο και πολύ έκλαιγε. Θυμήθηκα εμένα μετά και λεω από μέσα μου πάνε ρε μικρούλη μην κάνεις το ίδιο λάθος με εμένα μετά θα μετανιώνεις την ώρα και την στιγμή που δεν το έκανες. Γιατί αυτό έκανα και εγώ. Η μάνα μου ετοίμαζε τον σάκο από το σπίτι και εγώ τα έβγαζα και τα πετούσα κάτω. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω σίγουρα θα έκανα πολλά περισσότερα. Ναι το ξέρω ότι δεν είναι κάτι σημαντικό για τους περισσότερους αλλά για μένα είναι κάτι που αξίζει. Γιατί εκείνος ο χώρος κάποτε ήταν το δεύτερο σπίτι μου. Ακόμα θυμάμαι τον προπονητή μου και τα άλλα τα παιδιά να πηγαίνουμε μαζί στους αγώνες. Δεν μπορώ να καταλάβω τι σκεφτόμουν τότε και δεν μου άρεσε. Τώρα 12 χρόνια μετά πηγαίνω κάθε μέρα και δεν βαριέμαι ποτέ.