ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αγαπητοί αναγνώστες,Τα έχω βρει μπαστούνια. Πάνω από 10 χρόνια τώρα χρησιμοποιούσα το φαγητό ως δεκανίκι για να μην νιώθω άσχημα. Εν τέλει δεν ένιωθα τίποτα, μπουκωνόμουν και ξεχνιόμουν. Αλλά δεν με ένοιαζε που απέφευγα και τα ωραία συναισθήματα. Τόσο πολύ φοβόμουν τα υπόλοιπα... Μέχρι που έγινε ένα κλικ. Μεγάλωσα και τώρα φοβάμαι για την υγεία μου. Φοβάμαι ότι θα πεθάνω από τις επιπλοκές της παχυσαρκίας. Έτσι, ένα μήνα πριν, μπήκα σε πρόγραμμα άσκησης και διατροφής. Αθόρυβα. Δεν είπα τίποτα σε κανέναν, το ξέρει μόνο ο γυμναστής μου. Όταν ακούω σχόλια για το αν έχω χάσει κιλά, αλλάζω θέμα. Δεν θέλω να με προσέχουν, δεν θέλω την πίεση των προσδοκιών.Το πρόβλημά μου είναι ότι χωρίς το δεκανίκι μου, με κατέκλυσαν τα συναισθήματα που τόσο καιρό προσπαθούσα να αποφύγω. Νιώθω μια βαθιά θλίψη, μια μοναξιά. Η ζωή μου είναι ανούσια, αν και δεν θέλω να είμαι αγνώμων γιατί ξέρω ότι πολλοί άλλοι υποφέρουν. Όμως ειλικρινά, κάθε μέρα είναι και δυσκολότερη. Γυρνώ σπίτι και νιώθω ότι βυθίζομαι στο κενό. Μεταξύ δουλειάς και γυμναστηρίου χάνονται οι μέρες. Τα σαββατοκύριακα μπορεί να βγω με κάποιον φίλο και τότε ρουφάω αυτές τις πολύτιμες ώρες. Αλλά είναι λίγες μπροστά στις υπόλοιπες ώρες της μοναξιάς, πολύ λίγες. Και έχω ακόμα πολύ δρόμο μπροστά μου.Έχετε να μου προτείνετε κάτι;