ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 20 και νιώθω χωρίς υπερβολή ,χίλια συγγνώμη για την λέξη π***ανα. Χωρίζω καθυστερημένα την πρώτη μου σχέση γιατί με είχε κάνει χώμα, σε δύο μήνες δεν τον σκέφτομαι καθόλου και βγαίνω με κάποιον άλλον. Φιλιόμαστε, καταλαβαίνω ότι θέλει απλά σεξ και ότι δεν νοιαζόταν να με γνωρίσει ουσιαστικά, ξενερώνω εντελώς, το αφήνω. Μετά άπο 10 μέρες ας πούμε, γίνεται κάτι με φίλο μου. Το ένιωθα και το ήθελα και έτσι τα φτιάξαμε, αλλά πάνω στο δίμηνο είδα πράγματα που δεν μπορούσα να ανεχτώ και ξενέρωσα πάλι. Αυτός ερωτευμένος. Δεν μου κράτησε κακία,ίσα ίσα είπε ότι φέρθηκα τίμια που ξεκαθάρισα αμέσως και ότι χαρηκε για οσο κρατησε, αλλά νιώθω οικτρά που έδρασα τόσο παρορμητικά αν και δεν είχα στόχο να κοροιδεψω κάποιον. Πάει μία εβδομάδα από τότε. Εν τω μεταξύ είμαι το κοριτσι που θα πλησιάσει κάποιος εύκολα γιατί φαινομαι πολύ προσιτη. Ετσι, πλέον κάθε φορά που κάποιος με φλερταρει πράγμα που συμβαίνει συχνα ,αν και καλή η επιβεβαίωση νιώθω ανεξηγητες τύψεις...Φοβάμαι μήπως πάλι κάνω ανοησία και πληγώσω κάποιον. Μπορεί να θέλω να δώσω ευκαιρία κάπου, γιατι βλεπω προοπτικη, αλλά να αγχώνομαι μήπως και παίζω με τον άλλον. Αλλα από την άλλη αν δεν κάτσεις με τον άλλον να πειτε δύο κουβεντες, πως θα αποφασίσεις με το καλημερα αν σου κάνει η όχι; Όπως και να'χει νιώθω άσχημα να πηγαίνω από την μία ιστορία στην άλλη. Μπορεί να μην έχω κάνει κάτι πρακτικα ανηθικο αλλά δεν μου φαινεται σωστό και νιωθω ασχημα .Αυτό που θέλω και που αποσκοπω να βρω ,είναι κάποιος που θα νιώθω ασφαλής και ήρεμη δίπλα του ... Τελοσπάντων για κάποιους μηνες μεχρι να νιώσω καλύτερα δεν θα κάνω τίποτα.