ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δε θέλω να βγει δακρυβρεχτο..μελό..Αλλά μάλλον θα βγει..τί το παλεύω άδικα? Και που λέτε..χθες το βράδυ,όσο στριφογυριζα στο κρεβάτι μου καθώς κρυωνα πολύ και δεν μπορούσα να κοιμηθώ,σκεφτόμουν τον μπαμπά μου. Σκεφτόμουν πόσο διαφορετική από πολλές πλευρές θα ήταν η ζωή μου αν βρισκόταν στη ζωή (μου). Και κάπου εκεί γύρω άρχισαν να τρέχουν απ τα μάτια μου δάκρυα. Πιστεύω το πιο βαθυ κλάμα είναι το σιωπηλο - εκείνο που δεν καταλαβαίνεις από πού σου 'ρθε,εκείνο που δεν μπορείς να ελέγξεις. (Ήταν που ηθελα να αποφύγω το δακρυβρεχτο..) Σκεφτόμουν πόσο θα ήθελα να τον έχω ζήσει,να είμαστε κανονική οικογένεια,να τον έχω γνωρίσει,ή έστω να είχα ακόμη μέσα μου την ελπίδα ότι κάποια μέρα θα τα καταφέρουμε. Πλέον.. Όσο σκεφτόμουν τόσο περισσότερο δάκρυα έπνιγαν τα μάτια μου. Όλη του η απουσία μού έχει στοιχίσει ψυχικά και συναισθηματικα. Απ τα πιο απλά,όπως να ξέρω ότι,αν τύχει και πάω μια βόλτα και δεν μπορώ να επιστρέψω σπίτι με κανέναν τροπο,θα τον ειδοποιησω και θα 'ρθει αμέσως. Φτάνω και στα πιο "σύνθετα",όπως το να ξέρω ότι,αν με στενοχωρησει κάποιο αγόρι,θα χωθω στην αγκαλιά του,θα μου πει δυο όμορφα λόγια και θα βρω ξανά τη δύναμή μου. Θα ένιωθα ασφαλής και προστατευμενη. Τώρα..? Χρόνια τώρα προσπαθώ να με κάνω δυνατή,τουλάχιστον έτσι να φαίνομαι. Αυτή την προσωπική μου δυστυχία προσπαθω να τη γυρίσω προς το καλό μου. Ναι,θα ήθελα πολύ να είμαι "το κοριτσάκι του μπαμπα",μα,ξέροντας ότι αυτό είναι ανέφικτο,μοναδικός μου στόχος είναι να δυναμώσω τόσο τη ψυχή μου και την καρδιά μου ώστε να μην εξαρτώμαι από κανέναν συναισθηματικα. Το δουλεύω. Μέχρι τα 26 μου δεν έχει πετύχει πλήρως. Αλλά δε το βάζω κάτω. Θέλει πολλή υπομονή και επιμονή. Τα διαθέτω..Σα χάρη από εσάς ζητάω μόνο να πάτε να αγκαλιάσετε σφιχταααα τον μπαμπά σας..αν είναι μακριά,να το πάρετε τηλέφωνο..κι αν σας ζαλίζει κάθε φορά να επιστρέφετε νωρίς σπίτι, απλώς να του δίνετε ένα γλυκό φιλάκι.Όμορφα Χριστούγεννα και εύχομαι το 19 να κανει πραγματικοτητα στον καθένα το πιοοοο τρελό όνειρό του!