ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τη Χριστίνα δεν την ξέχασα. Ακόμα την έχω στο μυαλό μου. Πιστεύω δε θα την ξεχάσω ποτέ και αυτό με γεμίζει θλίψη. Έχουνε περάσει πολλά χρόνια από τότε. Η ζωή μου δε μου αρέσει. Προσπαθώ πάντα για το καλύτερο, αλλά ποτέ δεν είναι αρκετό. Την Παρασκευή έμαθα για μια δουλειά πως δεν με πήρανε. Στεναχωρέθηκα πολύ γιατί ήτανε άδικο. Με είχανε μιάμιση ώρα εκεί μέσα και κρατάγαν σημειώσεις σαν μαθητούδια. Ένιωσα σαν να στραγγίζουν το μυαλό μου και είπα στον εαυτό μου, θα με πάρουν. Με απέριψαν. Ίσως ήταν μιλημένη, ίσως δεν τους άρεσε η φάτσα μου, δεν μπορώ να το εξηγήσω πια. Βαρέθηκα να προσπαθώ να το εξηγώ. Το Μάη θα μαι χωρίς δουλειά πάλι.Τελειώνει το συμβόλαιό μου. Δε με κρατάν και ας έφτυσα αίμα δύο χρόνια. Μιλημένη η επόμενη θέση, το ξέρω 18 μήνες τώρα για αυτό έφτυσα αίμα προσπαθώντας να αποδείξω την αξία μου. Αλλά δεν ήτανε αρκετό. Ούτε αυτό ήταν αρκετό. Τίποτα δεν είναι ποτέ αρκετό. Ο,τι κάνω, ο,τι δίνω, ο,τι παράγω ποτέ δεν είναι αρκετό. Προσπαθώ για το καλύτερο και νιώθω σαν κάποιος να με έχει καταραστεί από χρόνια και να μην μπορώ να σπάσω αυτή την κατάρα. Στα προσωπικά, στα επαγγελματικά, στα οικονομικά. Σαν να έχει ανοίξει μια βρύση και να χύνεται η ενέργεια από μεσα μου και να χάνεται. Και εκείνη μου ρολυφηξε όλη την ενέργεια μέχρι που κατέληξα στο ντιβάνι του ψυχίατρου. Όταν άρχισα να συνέρχομαι με άφησε. Κουράστηκα. Την Παρασκευή σχεδόν έχασα και την πίστη μου στο Θεό. Αυτή που με κρατούσε τόσα χρόνια. Απλά δε με νοιάζει τίποτα πια. Νιώθω μια απάθεια, μια ματαιότητα, ένα τίποτα μέσα μου. Ένα κενό. Βαρέθηκα, ειλικρινά. Κουράστηκα.