ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αρκετα χρόνια μένω μόνη μου άλλοτε σε πολύβουες και ακριβες περιοχές και άλλοτε σε δρόμους μιας παλιας γειτονιάς της Αθήνας..Το ίδιο συναίσθημα πάντα σε περιόδους προσωπικής απελπισίας και μοναξιάς ούτε λίγο δε με "βοήθησε" το εμπορικό κέντρο που δέσποζε απενατί μου, ούτε τις άλλες φορές το περίεργο-ανήσυχο βλέμμα της γειτόνισσας απο το απέναντι πέτρινο σπιτάκι.Η μοναξιά δεν παραμυθιάζεται είτε τη βιώνεις είτε όχι...Παραμένεις ακινητοποιημένη για κάποιο διάστημα, μέχρι να ανακτήσεις δυνάμεις, να μάθεις να χαμογελάς στον καθρέπτη σου και τέλος να αρχίζεις να αισθάνεσαι σαν μωρό που αρχίζει να τρωει στερεη τροφή, να εκπλήσσεσαι τέλος με τη δύναμη που ανακαλύπτεις ότι είχες, αφού κατάφερες να ανοίξεις την πόρτα και να βγείς έξω να δεις κανένα φίλο να επικοινωνήσεις ξανά...