ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καλησπέρα,είμαι 17 χρονών και η κατάσταση με την οικογενειά μου δε παλεύεται πλέον...εκτός απο τα οικονομικά προβληματά μας (που φαίνεται να είναι τα βασικά και αυτά που τα δημιουργούν όλα) έχουμε και προβλήματα κατανόησης,ποτέ δε πίστευα αυτο που έλεγαν "τα λεφτά δεν αγοράζουν την ευτυχία" αλλά αποδείχθηκε πως παίζουν καποιο σημαντικό ρόλο για την ευτυχία σου.Ο πατριός μου τον οποίο μισώ κιόλας κάθεται όλη μέρα στον υπολογιστή και βλέπει ταινίες η μητέρα μου συνέχεια γκρινιάζει ότι δε της δίνει σημασία (και έχει δίκιο κιόλας) είμαι σε πολλά περιστατικά μπροστά που η μαμα μου μπορεί να έχει χτυπήσει και εκείνος να μη σηκώνεται καν για να δει τι έπαθε...και πάντα έχει τη δικαιολογία ότι δουλέυει βράδυ και έρχεται ξημερώματα και πρέπει να έχουμε σεβασμό που προσπαθεί.Εγώ απο την άλλη έχω κλειστεί στον εαυτό μου..περνάω ελαφριά καταθλιψη συνέχεια κλαίω,η συμπεριφορά μου αλλάζει στιγμιαία και όποτε μιλάω γι'αυτό η μητέρα μου λέει ότι είμαι υπερβολική..κάποτε με καταλαβαίνει και κάποτε θυμώνει που με βλέπει να κλαίω,γενικά δε συνηθίζαμε να ήμασταν έτσι..ήμασταν ευτυχισμένοι επισης οι γονείς μου ειναι στα 35 είναι νέοι δεν επριτρέπεται να είναι σε τέτοια φάση ...έχουμε κάτσει να το συζητήσουμε ΑΠΕΙΡΕΣ φορές αλλα ποτέ δε βγαίνει άκρη έχουμε συμφωνήσει να βγαίνουμε έστω 1 φορά την εβδομάδα να κάνουμε κάτι όλοι μαζί..όσο βγήκαν με εσάς τόσο βγήκαν και με εμένα,έχουμε καταντήσει να είμαστε μίζεροι η συνθήκες είναι πολύ άσχημες και δε ξέρω που να απευθυνθώ...έχω έρθει στο σημείο να σκέφτομαι ότι πρέπει να διαβάσω ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ για να περάσω (κάπου μακριά βέβαια) και να έχω μια δουλεία με καλά λεφτά για να μη τους χρειαστώ ποτέ στη ζωή μου..έχω σιχαθεί πια..δεν έχω όνειρα για το μέλλον μου!Πώς θα αντέξω αλλο 1 χρόνο;; στο ίδιο μου το σπίτι τρελένομαιι