ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ήμουν το καινούριο παιδάκι σε μία τάξη με μόνο 7 μαθητές χωρισμένους σε δύο κλίκες και κανείς δεν ήθελε το καινούριο παιδάκι στην κλίκα του. Όταν τελικά προσαρμόστηκα πήγαμε γυμνάσιο. Δεν ήξερα σχεδόν κανέναν. Ήμουν το κοριτσάκι που έμοιαζε λες και ήρθε από το νηπιαγωγείο και που ήταν λίγο σπαστικό. Έκανα παρέες για λίγο και τσουπππ! Μια μέρα τα' κουλ 'μέλη της παρέας λες και παίζαμε σε ριαλιτι ψήφισαν (είχαν και χαρτιά κάτι σαν ψηφοδέλτια) πως θέλουν να με ''διώξουν'' . Έλεγαν πως έχω κάτι που με κάνει αντιπαθητική και δεν μπορούν να εξηγήσουν ακριβώς τι είναι ,το έλεγαν ''κουτουπίκι''. Κάπως τα βόλεψα και τότε, και ήμουν μια χαρά. Κάμποσο καιρό αργότερα τα αγορια άρχισαν να δίνουν σημασία στα κορίτσια και όλοι άρχισαν να κάνουν τις πρώτες τους σχέσεις , εγώ ήμουν απλά το κορίτσι που δεν έβγαλε ποτέ στήθος άρα δεν είχα την σημασία που τότε νόμιζα πως θέλω. Άλλο όταν τα άλλα παιδιά άρχισαν να βγαίνουν (2α γυμνασίου) και εγώ γιατί είχα κάπως πιο αυστηρούς γονείς από το συνήθες έμενα απέξω. Όλα αυτά ήταν καταστροφικά για την κοινωνική μου ζωή και όχι μόνο. Στην αρχή μου δημιούργησαν θέματα αυτοεκτίμησης, νόμιζα για καιρό πως είμαι άσχημη και κοινωνικά αδέξια. Τότε ήταν που άρχισα να δουλεύω με τον εαυτό μου, κατάλαβα πως αντικειμενικά μόνο άσχημη δεν είμαι και είχα την ευκαίρια να διορθώσω κάποια πραγματάκια και να αποκτήσω μια πολύ θετική αυτοεικόνα. Είχα γίνει κάτι που απλά οι άλλοι δεν έβλεπαν. Και τότε ήταν που έπεσα στην παγίδα του ''όλοι είναι ηλίθιοι'' και του ''εγώ είμαι καλύτερη'' . Αυτό ήταν μια παιδιάστικη άμυνα που είχα ανέπτυξει τότε. Μετα ήρθε το λύκειο. Θα ήταν κι άλλα παιδιά εκεί και ήμουν αποφασισμένη να κάνω τις παρέες που πάντα ήθελα. Μα τον Θεό προσπάθησα... Για λίγο νόμιζα πως τα κατάφερα αλλά φάνηκε πως τελικά οι νέοι μου συμμαθητές υιοθέτησαν για μένα την εικόνα που είχαν οι παλιοί μου συμμαθητές. Με συμπαθούν τους συμπαθώ τίποτα παραπάνω. Σήμερα στην τρίτη λυκείου έχω τρεις φίλες που από τις τρεις τις δύο δεν μπορώ καν να λέω φίλες (φίλες μεταξύ τους είναι και μάλιστα πολύ καλές μαζί μου δεν τους βγαίνει) , δεν έχω facebook όχι πως είναι σημαντικό αλλά είναι αρκετό για να με κρίνουν κάποιοι ( σκεφτόμουν να φτιάξω αλλά ξέρω πως θα μου κάνει κακό αν και αυτό είναι άλλο θέμα), ξοδεύω τα κενά με την μόνη μου φίλη στις κούνιες απέναντι, και στην κοπή της βασιλόπιτας ήμουν μόνη μου σε μία άκρη ανάμεσα σε ένα μάτσο χαρούμενα παιδιά που γέλαγαν και χοροπηδούσαν, έχοντας ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη μου (το να βλέπεις ανθρωπους να διασκεδάζουν είναι πάντα ωραίο , όσο και αν με κάνει να ζηηλέυω). Μοναξιά, μοναξιά και πάλι μοναξιά. Δεν λέω πως δεν έφταιξα για όλο αυτό σας είπα κάποτε ήμουν ''σπαστική''. Το θέμα είναι και πρέπει όλοι να το παραδεχτούμε πως κανείς δεν θέλει κάτι που δεν θέλουν οι άλλοι όσο και να αξίζει αυτό το κάτι. Κανείς δεν θα ασχοληθεί με μία κοπέλα που κανένα άλλο αγόρι ποτέ δεν θέλησε. Κανείς δεν θα θελήσει να κάνει παρέα με κάποιον που δεν έχει άλλες παρέες, και αν το κάνει ίσως το κάνει από λύπηση και αυτό είναι το τελευταίο που θέλω ,την λύπηση σας. Επίσης ισχύει πως εμείς οι άνθρωποι (και εγώ εννοείται) κολλάμε στους ανθρώπους ταμπέλες για να κάνουμε την ζωή μας ευκόλοτερη δεν πα να είσαι μονόκερος αν κάποτε απέκτησες ένα ταμπελάκι που λέει πάνω γάτα ξέρω γω οι άλλοι θα σε βλέπουν ως γάτα. Θέλει κόπο να δεις πίσω από τα ταμπελάκια, κόπο που οι πέρισσότεροι δεν αξίζει να καταβάλουν γιατί έχουν ήδη την κοινωνική ζωή που τους ευχαριστεί άρα δεν τουν νοιάζει να κοιτάξουν βαθύτερα και παραπέρα. Φυσικά όλα αυτά έχουν και τα θετικά τους λίγα αλλά τα έχουν. Καταρχάς όλοι με γράφουν και όμως τα έχω καλά με τον εαυτό μου, άρα έχω μια αυτοεκτίμηση που δεν μπορεί να την καταστρέψει τίποτα. Έχω μάθει να μην κρίνω τους άλλους όπως και να φέρονται ωραία η μη γιατί είμαι σε θέση να καταλάβω πως πιθανότατα δεν έχω ιδέα για το τι πραγματικά γίνεται μέσα τους. Τώρα ανυπομωνώ να τελείωσει το λύκειο, να περάσω στην σχολή που θέλω και να μην με ξέρει ΚΑΝΕΙΣ ... Να αρχίσω από την αρχή. Τι υπέροχη σκέψη...ΝΑ ΜΗΝ ΜΕ ΞΕΡΕΙ ΚΑΝΕΙΣ! Να δώσω όλη την αγάπη που έχω μέσα μου σε κάποιον που θα την θέλει. Να δώσω την προσοχή μου σε καινούριους ανθρώπους που θα το εκτιμήσουν. Να κάνω παρέες και επιτέλους να κάνω μία σχέση. Βέβαια ενδόμυχα φοβάμαι πως έχω όντως αυτό το ''κουτουπίκι'' αυτήν την αόρατη κατάρα. Χαζό αλλά είναι είναι η μεγάλυτερη ανασφαλεια μου, και το πως δεν μπορώ να προσεγγίσω τι είναι αυτό το κουτουπίκι τελικά με κάνει να φοβάμαι...