ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ως εδώ ήταν αγάπη μου γλυκιά. Από την πρώτη βδομάδα έφευγες και με πολεμούσες κι εγώ πάντα έτρεχα πίσω σου να σε προλάβω μη μου φύγεις. Πολεμούσες τόσο παθιασμένα αυτόν που εσύ όριζες ως τον απόλυτο έρωτα. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί. Γιατί έπρεπε να το κάνεις τόσο δύσκολο ενώ ήταν δύσκολο από μόνο του; Γιατί έπρεπε να πονέσω; Γιατί έπρεπε να σε πονέσω; Και η απάντηση "Ήξερες πως είμαι δύσκολος άνθρωπος" δε με καλύπτει πλέον. Και δε με καλύπτει όχι γιατί δεν το πιστεύω, αλλά γιατί, τόσο (Ε)γώ (Ο)σο κι (Ε)σύ, τα κάναμε σκατά. Από σήμερα λοιπόν σε αφήνω να συνεχίσεις ανενόχλητη (ή τουλάχιστον αυτό θα βάλω τα δυνατά μου να κάνω). Δεν έχω ιδέα αν μας αναλογεί μόνο μια φορά να συναντήσουμε και να βιώσουμε τόσο δυνατά συναισθήματα, αλλά αν συμβαίνει αυτό τότε ειλικρινά δε μας άξιζαν τόσες όμορφες αναμνήσεις. Δε μας άξιζαν καθώς τις εγκαταλείψαμε. Πρώτη εσύ και τώρα πλέον κι εγώ. Σου έγραψα στο σκάιπ κάτι τελευταίο. Μακάρι να κάνεις ότι περνά από το χέρι σου για να είσαι ευτυχισμένη. Θα γίνω κι εγώ κάποια στιγμή. Τώρα όχι..Τώρα κάτι μου φταίει.. Όχι ακόμα. Άλλωστε εγώ έχω όλη τη ζωή μπροστά μου, όπως λες κι εσύ! Η ζωή που χάνω φταίειπου μπροστά μου καταρρέειότι νέο πάω να ονειρευτώαυτό μου φταίειπου δεν ήμασταν και νέοικαι αυτό που μας συνδέειτο εγκαταλείψαμε κι οι δυοαυτό μου φταίειΠ.Δ.Σ.! Π.Μ.Σ.!