ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω απαίσια. Έχω κρίσεις πανικού εδώ και 6 χρόνια. έχω πάει σε ψυχολόγο,σε ψυχίατρο,έκοψα τον καφέ και ασκούμαι σε τακτική βάση. Είναι καλύτερα όμως πριν από λίγο πήγε να με πιάσει πάλι και έπεσα πολύ ψυχολογικά.Φοβαμαι πως δεν θα το ξεπεράσω ποτέ απόλυτα,πως δεν θα ζήσω ποτέ μια φυσιολογική ζωή και είμαι μόλις 21.Εχω μια πολύ καταπιεστική μητέρα από την οποία στο παρελθόν δεχομουν περιστασιακά σωματική βία για χρόνια ενώ ακόμη μου μιλάει υποτιμητικά,μπλέκεται στις σχέσεις μου και μου κάνει τη ζωή δύσκολη επειδή δεν συμπαθεί το αγόρι μου. Προσπαθεί να κάνει τα πάντα για να τον βγάλει από τη ζωή μου επειδή εγώ σπουδάζω ενώ εκείνος όχι και δεν την ενδιαφέρει καθόλου το γεγονός πως μαζι του εγώ ένιωσα για πρώτη φορά πως είναι το νοιαξιμο και η αληθινή αγάπη, πως μου φέρεται υπέροχα. Σήμερα γύρισαν με τον μπαμπά μου και τις αδερφές μου από διακοπές και ενώ όσο έλειπαν ήμουν υπέροχα πριν λίγο την ώρα που έκανα ντουζ ένιωσα ένα πλακωμα στην καρδια και σαν να μην μου φτάνει ο αέρας. Γράφω λίγο συνειρμικά γιατί αυτή τη στιγμή θέλω απλά να τα βγάλω από μέσα μου και να ηρεμήσω. Νιώθω να βρίσκομαι σε αδιέξοδο, όποιες προσπάθειες κάνω για να ξεπεράσω τη διαταραχή πανικού πέφτουν στο κενό λόγω των εντάσεων στο σπίτι. Χθες ημουν στη γιαγια μου και ένιωθα τόση γαλήνη. Ζηλεψα που δεν είχα τη γιαγιά μου για μάνα, ζηλεψα τα υπέροχα παιδικά χρόνια που θα πέρασε ο μπαμπάς μαζι της. Καμια φορά σκέφτομαι ότι οι κρίσεις πανικού είναι ο πόνος από τις πληγές που έχω στην ψυχή μου,από την απόρριψη που έχω νιώσει,από όλες τις βρισιές που έχω ακούσει,από τις φωνες, από τα αντικείμενα που σπάγανε,από τις υστερικές τσιριδες. Θέλω να κλείσουν επιτέλους αυτές οι πληγές, να μην επουλώνονται μόνο επιφανειακά και μετά να ανοίγουν παλι. Πώς όμως...