ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν μας έφτανε η οικονομική κρίση, φτάνουμε 30 και παθαίνουμε κι εμείς την δική μας προσωπική κρίση! Και αρχίζει το παιχνίδι των ερωτήσεων και των αναρωτήσεων... Ποια είμαι, τι κάνω, πού πάω, με ποιους πάω, τι δεν έχω κάνει, τι έχω κάνει, γιατί, τι θέλω, είμαι νέα, είμαι μεσήλικη, να ακολουθήσω τα κοινωνικά “πρέπει” και στερεότυπα ή να γίνω αντικομφορμίστρια;... Δηλαδή, για να καταλάβεις είσαι 30 και νιώθεις το ίδιο χάος και το ίδιο υπαρξιακό κενό που ένιωθες και ως έφηβη! Με την διαφορά ότι τότε έλεγες....Είμαι μικρή ακόμη, έχω όλη τη ζωή μπροστά μου, έχω το περιθώριο να κάνω και λάθη και βλακείες και ανωριμότητες και να αποτύχω άμα λάχει... Αν μάλιστα είχες περάσει και σε καμιά καλή σχολή και ήταν ευχαριστημένοι οι γονείς σου, τότε ποιος στην χάρη σου, δεν ήθελες τίποτε άλλο! Ζωάρα και φιλοσόφησέ το όσο θες!! Στα 30 όμως, νιώθεις το ίδιο χάος και το ίδιο υπαρξιακό κενό, αλλά δεν υπάρχουν καθόλου οι παραπάνω δικαιολογίες. Για την ακρίβεια, δεν υπάρχουν ούτε δικαιολογίες ούτε χρόνος ούτε και το περιθώριο για πειράματα!!Γιατί στα 30 “πρέπει” να έχεις κατασταλάξει στη ζωή σου, να ξέρεις τι θέλεις, να έχεις πιάσει το νόημα, να έχεις τελειώσει με σπουδές και δουλειές, να έχεις έναν σύντροφο που να το πηγαίνετε σοβαρά ή να ψάχνεις για έναν τέτοιο και το μόνο που επιτρέπεται κοινωνικά να πάθεις ως κρίση κατά τα πρώτα -άντα για την ελληνική κοινωνία είναι το “Εγώ, πότε θα γίνω μάνα!” ...Ανατρίχιασα. Ξέρετε κάτι;...Αυτό ίσχυε κατά τις δεκαετίες του '80 ή του '90...Πλέον, με τον μέσο όρο ηλικίας των γυναικών της ΕΕ που αποκτούν το πρώτο τους παιδί να έχει αγγίζει τα 37 χρόνια....ε, δεν γίνεται να παθαίνουν ντελίριο όλοι γύρω σου όταν στα 30 δεν έχεις στο μυαλό σου παιδιά, γατιά, σκυλιά, αν και τα τελευταία τα σκέφτεσαι συχνότερα ή ακόμη καλύτερα έχεις ήδη υιοθετήσει κάνα δυο καημένα αδέσποτα. Το λοιπόν...έχεις πάρει πολλή αγάπη, πολλή στήριξη από γονείς, έχεις λίγους και πολύ καλούς φίλους, τον αγαπημένου σου, ένα γατί κι ένα σκυλί. Μάλιστα. Λαμπρά! Υγεία check. Ευτυχία check. Αγάπη check. Έρωτας check. Sex check. Ζωντάνια check. Θέληση για ζωή και δημιουργία check. Έχουμε και λέμε, είσαι 30....Άντε...Τι θα κάνεις στη ζωή σου πια;Και εκείνη ακριβώς τη στιγμή είναι που μαζί με την κρίση την οικονομική και την κρίση των τριάντα έρχεται καπάκια κι η κρίση πανικού! Νιώθεις μεγάλη πια για να χαζολογάς, να το φιλοσοφείς και να μην μπορείς να καταλήξεις. Από την άλλη νιώθεις μικρή για να παντρευτείς και να κάνεις μωρό, γιατί ακόμη είσαι εσύ η ίδια το μωρό και για τους γονείς σου και για τον αγαπημένο σου! Γιατί “μωρό” για σένα σημαίνει αλλαγή ζωής, αλλαγή προτεραιοτήτων, αλλαγή συνήθειας... το επίκεντρο πλέον είναι το παιδί σου και όλες σου οι επιλογές περιστρέφονται γύρω από την ευτυχία του. Όμως εσύ δεν έχεις καμία όρεξη να παραχωρήσεις την κεντρική θέση που έχεις εσύ στη ζωή σου σε μία νέα τοσοδούλα ζωή, τουλάχιστον όχι ακόμη και ούτε φυσικά θέλεις να κάνεις ένα μωρό, γιατί έτσι πρέπει και να το παρκάρεις σε παππούδες και γιαγιάδες και παιδικούς σταθμούς και να συνεχίσεις να ζεις όπως πριν. Θέλεις να είσαι καλή μάνα. Θέλεις να ζήσεις, να κάνεις καριέρα, να είσαι καλή γκόμενα και να γίνεις μια καλή σύζυγος, να γίνεις μία καλή μάνα, να είσαι καλή κόρη και καλή αδελφή και καλή φίλη στις παρέες σου και συνειδητοποιείς ότι όλα αυτά μαζί σου πέφτουν πολλά, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα και δεν ξέρεις τι να διαλέξεις!Και μετά έρχεται και το θέμα δουλειά, εργασία, απασχόληση, καριέρα, πες το όπως θέλεις και εδώ γελάμε! Γιατί αγαπημένη μου τριαντάρα έκανες την μεγάλη έξοδο και άφησες μία δουλειά που δεν σου ταίριαζε και μπράβο σου, αλλά εδώ σε θέλω...είναι αυτό που λέμε “σκάσε και κολύμπα”. Αφενός δεν καταδέχεσαι να κάνεις κάτι λιγότερο από όσα αξίζεις ούτε να πληρώνεσαι λιγότερο από όσο εργάζεσαι!! Αφετέρου, ακόμη και κάτι δικό σου να θέλεις να ξεκινήσεις... μετά από τόσες σπουδές που έχεις κάνει για να μπορείς να βγεις με προσόντα στην αγορά εργασίας με πτυχία, μεταπτυχιακά και κόντρα μετεκπαίδευση, ξένες γλώσσες και υποτροφίες... τους έχεις ξεζουμίσεις τους καημένους τους γονείς σου, οι οποίοι μεταξύ μας....θα ήταν πρόθυμοι να σε στηρίξουν για να στήσεις το νέο σου σπιτικό και για να τελέσεις το μυστήριο του γάμου, αλλά όχι για να γίνεις νέα επιχειρηματίας με το όποιο ρίσκο αυτό συνεπάγεται. Όσο για να πάρεις δάνειο ούτε λόγος σε αυτήν την οικονομική συγκυρία που έτυχε να ζεις! Και ξεσπάς στην δουλειά και παραιτήσε και φεύγεις με το κεφάλι ψηλά και ξεσπάς στους γονείς σου που την πρωτοχρονιά, το Πάσχα και στα γενέθλιά σου, σου εύχονται “Άντε, βρε, και του χρόνου διπλή!” και σου έχουν σπάσει το νευρικό το σύστημα και έρχεται η σειρά του καημένου του boyfriend! Ωχ, Παναγία μου! Και πού πάμε και τι κάνουμε και πώς θα ζήσουμε και αυτό είναι δηλαδή;... κου του λου, κου του λου... Που γάμο δεν θέλεις και που ούτε παιδί θέλεις και που να ζήσετε μαζί θέλεις, αλλά τι θα κάνετε μαζί, θα ανησυχείτε για λογαριασμούς, πιάτα και για το ποιος θα πετάξει έξω τα σκουπίδια και πού θα πάει όλο αυτό... και αυτός να μην καταλαβαίνει (πού να καταλάβει ο δόλιος), αλλά για καλή σου τύχη σε καταλαβαίνει η συνομήλικη κολλητή σου!Ο μόνος άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο που τα τελευταία 18 χρόνια σε καταλαβαίνει, καθώς κουβαλάει την ίδια πετριά! Το αποτέλεσμα.... Double κρίση στα 30 που εκφράζεται με τι άλλο, αφού την ξέρεις από τα νιάτα σου;...Μα φυσικά με παλιμπαιδισμό! “Τι ωραία που περνούσαμε τότε! Πόσο θα ήθελα να γυρίσω στα παλιά!” Α, καλά!!! Δεν θες.... Οι ίδιες συζητήσεις που γίνονταν το 2000 στην βεράντα του εξοχικού με πορτοκαλάδα χωρίς ανθρακικό, γιατί έκαιγε στο λαιμό, να επαναλαμβάνονται το 2015 σε κάποιο μπαράκι με χυμό πορτοκάλι και βότκα σαν να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα! Τίποτα όμως! Ούτε τα χρόνια, ούτε οι σπουδές, ούτε οι έρωτες ούτε οι πληγές ούτε τίποτα! Κάπου μεταξύ “για πάμε...για πάμε” και “don't believe me just watch” αρχίζουμε: Ποιο είναι το νόημα της ζωής, πού πάει ο άνθρωπος, και άντε κι έχεις λεφτά τι θα τα κάνεις, και άντε και κάνεις ένα μωρό πώς θα το μεγαλώσεις, και άντε και κάνεις το όνειρό σου μετά τι.... και τι είναι αγάπη και τι είναι ευτυχία ...και μάνα γιατί με γέννησες! Πάντως το “τι θα γίνω όταν μεγαλώσω” δεν απέχει και πολύ από το “πώς θέλω θα ζήσω τώρα που μεγάλωσα”! Να τα λέμε κι αυτά! Και ρωτώ.... Να πάρω τον αγαπημένο μου και να πάμε στο εξωτερικό; Να μείνω στην χώρα μου κοντά στους ανθρώπους του αγαπώ και να κάνω την δική μου επιχείρηση με όποιο ρίσκο; Να παντρευτώ τον αγαπημένο μου, να μείνω έγκυος και να τρέχουν όλοι οι άλλοι για τα δέοντα και να κάθομαι με το βλέμμα της ανήμπορης εγκύου που είναι και της μόδας (όχι απαραίτητα με την ίδια σειρά); Να χωρίσω τον αγαπημένο μου να μην τον ταλαιπωρώ τον άνθρωπο με τα υπαρξιακά μου; Να φύγω μόνη μου προς άγνωστη κατεύθυνση και όπου με βγάλει; Να δεχτώ μία συμβατική δουλίτσα, το μεροκάματο να βγαίνει βρε, και να ζήσω μία φιλήσυχη ζωή; Οι επιλογές πολλές, δεν λέω, αλλά ειλικρινά νομίζω ότι καμία δεν με ικανοποιεί. Και αν κάποιος έρθει και μου πει το πολύ κλισέ, αλλά πολύ αληθινό, “κάνε αυτό που σε κάνει ευτυχισμένη” δεν ξέρω να του απαντήσω τι είναι αυτό που με κάνει ευτυχισμένη! Ξέρω όμως να του πω γιατί δεν ξέρω, κι αυτό είναι κάτι. Δεν ξέρω, γιατί πολύ απλά έχω προσγειωθεί σε μία πραγματικότητα που είναι άλλη από αυτήν που φανταζόμουν και δεν ξέρω, γιατί πλέον δεν έχω έναν στόχο...κι όμως, έτσι μεγάλωσα, με το να πιάνω έναν στόχο, να τον ξεπερνάω και μετά να τρέχω να πετύχω τον επόμενο εξού και τα κατορθώματα, τα πτυχία και τα ρέστα. Αλλά στα 30 αγαπητή τριαντάρα έχω καταλάβει, όπως κι εσύ, ότι αυτό είναι απλά ένας τρόπος επίπλαστης χαράς και παροδικής ευτυχίας και δεν έχει κάποιο νόημα! Άρα, πού είναι το νόημα, οέο; Βλέπω τον κόσμο να τρέχει να προλάβει την δουλειά του, το παιδί του που σχολάει, την εφορία, να μην βγαίνει, να πληρώνει, πάλι να μην βγαίνει, αλλά να βγαίνει για ποτό κι ας μην έχει να πάρει τσιγάρα την άλλη μέρα, να κάνει διακοπές... πω πω ακόμη και αυτή η λέξη “διακοπές” μου προκαλεί θλίψη... Διακοπές, διακόπτω δηλαδή μία “φυσιολογική” συνέχεια μέσα στο άγχος και στην τρέλα για ξεκουραστώ, να περάσω καλά και να κάνω πράγματα που μου αρέσουν!!! Δεν υπάρχει! Περιμένω δηλαδή τις διακοπές για να το κάνω αυτό, το Σαββατοκύριακο, την αργία...Τραγικό.Νιώθω λες και όλο το σύστημα εκπαίδευσης και οι λοιποί κοινωνικοί θεσμοί που συγκροτούν τον κοινωνικό ιστό έχουν αποτύχει πάνω μου! Όλα όσα βλέπω να λειτουργούν γύρω μας μου προκαλούν ναυτία!Φταίνε τα 30, φταίει που είμαι καλλιτεχνική φύση, φταίει το ευρώ, φταίει η ανεργία, φταίνε οι άλλοι φίλοι μου που παντρεύονται και κλείνονται και μόλις κάνουν παιδί αποξενώνονται, φταίει το 0% και η διατροφή, φταίει η κοπέλα στα Hondos που πήγα για mascara και ήθελε να μου πουλήσει και μια αντιρυτιδική, αφού έμαθε την ηλικία μου, για προληπτικούς, λέει, λόγους;...Δεν ξέρω τι μπορεί να φταίει πάντως ανεξαρτήτως από το τι φταίει και για να εστιάσουμε στην λύση του πράγματος.... Είμαι 30 και δεν ξέρω τι μπορώ και τι θέλω να κάνω με τα περίπου άλλα 30 χρόνια που μου μένουν ακόμη σε αυτόν τον κόσμο.