ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το κτελ γεμάτο και ξεκινάμε για την καθιερωμένη διαδρομή. Σήμερα έκατσε δίπλα μου μια κοπελιτσα κοντά στα 22-23. Σε κάποια φάση, με σκουντάει για να μου μιλήσει. Βγάζω τα ακουστικά και η κοπέλα μου κάνει κινήσεις να μου δείξει πως δεν μπορεί να ακούσει ούτε να μιλήσει. Μαζί με αυτό έβγαλε ήχους όπως κάνουν οι περισσότεροι με αυτή την αναπηρία. Μου έδωσε το κινητό της και μου έλεγε πως ήθελε να κατέβει σε μια στάση και επειδή δεν ήξερε που εαν μπορούσα να της πω να κατέβει. Στη δίπλα σειρά καθόντουσαν δυο αγόρια πάλι στην ιδια ηλικία με εμάς. Άρχιζαν και έβγαζαν ήχους και την παρομοίασαν με φώκια και γελούσαν. Μου ήρθε να τους πετάξω το κινητό στο κεφάλι. Ήθελα να τους κάνω παρατήρηση αλλα εαν το έκανα ήμουν σίγουρη πως η κοπέλα θα το καταλάβαινε και θα αισθανόταν άσχημα για κάτι που δεν θα έπρεπε να αισθάνεται. Προτίμησα να μην "βαλω" μυαλό στους απέναντι γιατί πολυ απλά ήμουν σίγουρη πως μονο σκηνή θα προκαλούσα, απο το ένα αυτί θα έμπαινε και απο την άλλη θα έβγαινε και εκείνοι θα συνέχιζαν να συμπεριφέρονται σαν ιθαγενείς . Οι κοροϊδίες δεν συνεχίστηκαν ευτυχώς. Εαν το έκαναν δεν θα κρατιόμουν θα πετούσα κινητό.